ای خدا چرا این همه به دیگران لطف کردی؟
ای کاش من هم جای آن ها بودم.
انگاری که قانون جنگل هست.
هر کسی زور بیشتری داشته باشد، بیشتر می برد.
ببین خدا به او چه ثروتی داده است، ببین چه پدر و مادری قدرتمندی دارد، ببین چه فرزندی دارد.
هی با خودش این حرف ها را می زند و روز به روز عصبانی تر می شود.
جالب این جاست که آن شخصی که این همه آدم، حسرت زندگیش را می خورند،
خودش حسرت زندگی دیگران را می خورد.
ای کاش به جای این که دائم به بالا دستی هایمان نگاه کنیم،
به کسانی نگاه کنیم که وضعشان از ما هم، در مواردی بدتر است و بابت داشته هایمان از خدا تشکر کنیم.
به فرموده ی امام علی(ع):
به پایین دست خود نگاه کن، نه بالادست.
ای کاش این گونه فکر می کردیم:
اگر بچم غر می زنه، اگر سر و صدا می کنه، اگر خانه را بهم می ریزه،
اما خدا رو شکر که بچه دارم.
چه تعداد از پدرها و مادرها، که در آرزوی بچه دار شدن هستند.
اگر وضع مالی ام خوب نیست، اگر غذاهای گران قیمت نمی توانم بخرم،
اما خدا رو شکر به گدایی نیفتادم.
اگر بیماری دارم، اگر مریض می شوم،
خدا رو شکر که کاهی سالم هم هستم.
ای کاش به زیبایی های زندگی بیشتر توجه می کردیم.
با توجه به زیبایی های زندگی، هم خودمان شاد می شویم و هم خانواده ی ما از زندگی لذت بیشتری می برند.
پیش به سوی جامعه ی آرمانی
