ایده اولیه طراحی این پروژه مبتنی بر محدودیتی بود که به پروژه تحمیل شده است. ضوابط شهری و منطقه ای، متراژ زمین، سرانه ساخت، استفاده بهینه و حداکثری از زمین باعث شده است که قدرت مانور طراحی فرم و حجم در این آپارتمان محدود شده و در نهایت طراحی نما در حد طراحی یک پوسته روی ساختمان صورت گیرد. تیم طراحی کهن سازندگان از این شرایط استفاده کرده و نه تنها آن را به عنوان یک محدودیت نپذیرفته بلکه آن را یک چالش دیده تا از این فرصت نهایت استفاده را ببرد و اثری ماندگار خلق کند.
تیم طراحی کهن سازندگان بر وجه تماشایی بودن این پروژه تاکید داشته که قصد دارد منظر شهری را تحت تاثیر حضور پررنگ و سرخوشانه خود قرار دهد. ساختمان به لحاظ فردی با منظر شهری تعامل دارد و ارتباط برقرار می کند و همچنین دارای سه نبش است و بر محیط اطراف خود اشراف دارد.
از شاخصه ها و نشانه های این طراحی، المان های عمودی به کار رفته در آن است. سطوحی که با وسعت خود حس حجم گونه ای را القا می کنند و در تضاد با زمینه ی تیره رنگ بنا بیشتر و پر رنگ تر هم جلوه گر می شوند.
در این ساختمان علاوه بر فرم کلی، به جزئیات آن هم که برای کل پروژه به خدمت گرفته، حساسیت خاصی نشان داده شده است.
درب ها، نرده ها و فریم بندی پنجره ها و علی الخصوص نقش و نگار هندسه ایرانی که همگی در قالب خطوط عمودی شکل گرفته اند، در هماهنگی کامل با عناصر اصل نما طراحی شده اند.
فرم های اصلی ساختمان که صلب و پر قدرت هستند باعث شده که تراس ها بتوانند خودنمایی کنند و به واسطه سبزینگی که در خود جای داده اند، میزبان بخشی از طبیعت در دل خود باشند.
