اگه این دبستان تموم شه میرم کاری که دلم میخواستو انجام میدم!
اگه آزمون تیزهوشانمو خوب بدم میرم کاری که دلم میخواستو انجام میدم!
اگه این راهنمایی تموم شه میرم کاری که دلم میخواستو انجام میدم!و تا کنکور کلی وقت دارم که خوشبگذرونم!
هوفففف...دبیرستان که باید از پایه شروع کنم....این دهم و یازدهم و دوازدهم رو هم تموم کنم میرم عشقو حال!
اگه این کنکور تموم شه...کولاکیییییییی میکنم که همتون کِیف کنید!
پشت کنکور موندم!فقط یه سال دیگه تلاش کنم بعد میرم عشق و حال!
هورااااا!میرم دانشگاه!اونجا دیگه چنان خوش میگذرونم که این همه سال تلاشو جبران کنم...ولی این ترم باید تو درسام کولاک کنم...اینم تموم بشه بعد میرم کاری که میخواستمو انجام میدم!
اگه این دانشگاه تموم شه...
اگه این شغل رو هم پیدا کنم دیگه کسی نمیتونه جلوی منو بگیره...
این پول که برام کافی نیست!!!!اگه این شغل دومو جور کنم...
اگه ازدواج کنم...
اگه خونه بخرم....
اگه ماشین بخرم....
اگه بچه ام سالم به دنیا بیاد....
اگه بچه ام موفق شه ...
اگه این وام رو جور کنم....
اگه این اتفاق بیفته,اگه اون اتفاق بیفته و اگه تمام مشکلات جهان به صورت معجزه آسایی حل بشن و حس غم و اندوه و نیازمون به چیزای مختلف تموم شه .....قطعا دیگه خوشحال میشم!!!
ما انسان ها اینجورییم!همیشه,برای شاد بودنمون شرط هایی میذاریم!همیشه,کارهایی که دوست داریم انجامشون بدیم رو به آینده موکول میکنیم...
که چی بشه؟!
که شرایط بهتر شه!
حالا که اینقدر صبر میکنیم و خوشی هامونو به آینده موکول میکنیم...مثلا به "یه زمان مناسب تر"....آیا واقعا شرایط بهتر میشه؟
آیا تو که نمیدونم چند سالته و تا الان اینقدر خوشی هاتو,علاقه مندی هاتو,کارهایی که دوس داشتی انجام بدی رو,به یه زمان بهتر موکول کردی...واقعا اون "زمان بهتر" گیرت اومده؟!
واقعا کار هایی که دوست داشتی انجام بدی و انجام ندادی,قراره یه زمان دیگه...(مثلا مناسب ترین زمانش)...انجامش بدی؟اصلا ببینم...قراره هنوزم اون کارهارو دوست داشته باشی؟قراره حوصله ی انجامشو داشته باشی؟!
غم انگیزه!ولی واقعیته!ما همیشه برای شاد بودن شرط میذاریم!از الانمون لذت نمیبریم!همیشه منتظریم که مثلا یه روز بیاد که خوشحال و شاد و خرم بشیم...ولی وقتی اینهمه تلاش میکنیم و منتظر زمان مناسب برای شادییم...زمان مرگ فرا میرسه...با مرگ,همراه با بدنمون,آرزو ها و حسرت کارهایی که انجام ندادیم باهامون میره زیر خاک ! و اونهمه آرزو و امید برای آینده... پوسیده میشن و از بین میرن!
وقتی اینچنین ناامیدانه منتظر مرگ بودن آدما رو میبینم....حس میکنم که زندگی , ارزش زندگی کردن نداره!
ولی من که دوس ندارم اینجوری ادامه بدم!
بالاخره آدم باید از یه جایی شروع کنه نه؟!
شاد بودن و خندیدن بی شرط و شروط هم تلاش میخواد هااااااا
ولی من قربون اون تلاشی برم که هدفش شاد بودنه!(:____(عجب چیز چرتی گفتم!(:___)
بیا!تو هم بهم قول بده...قول بده تو لحظه زندگی کنی!
قول بده قدر لحظاتو بدونی!
قول بده کاری که دوست داشتی رو الان انجام بدی!
قول بده به اینکه از این به بعد بی شرط و شروط شاد باشی!
قول بده به اینکه بی دلیل لبخند بزنی!
اشکالی نداره اگه بهت گفتن دیوونه!چون آدم عاقل تو این دنیا دووم نمیاره!(:
نمیدونم چرا آخر هر نوشته ام میشه متن امیدوار کننده!(<:
