تا حالا شده به این فکر کنید همین نیمکت های ساده ای که ما توی مدرسه ها داشتیم روش مشق نوشتیم و درس خوندیم، میتونه حسرت بچه هایی باشه که ازش حرومن؟
بنظرتون وقتش نرسیده که ما علممون رو به دیگران یاد بدیم و باعث بشیم خیلیا حسرت نداشته باشن؟
متاسفانه مناطق محرومی تو کشورمون هست که بچه ها از تدریس و از امکانات تحصیلی محروم هستن حالا یه سریا به صورت داوطلبانه میان و بدون هیچ چشمداشتی به این بچه ها آموزش میدن.
حالا بنظرتون چجوری میشه تو مناطق محروم تدریس کرد؟ چند سالی هست که خیریه های مختلف یا حضوری یا از راه دور این کار رو انجام میدن
تدریس داوطلبانه فقط مختص به مناطق محروم نیست شما میتونیدبا تدریس داوطلبانه به کودکان بیمار در بیمارستان هم تدریس کنید تا اون کودک در زمان بیمای از تحصیل عقب نمونه
تدریس به کودکان کار هم یک نوع دیگه از تدریس داوطلبانه است که همه اینها در قالب تدریس داوطلبانه در خیریه کودکان فرشته اند انجام میشه و برای تدریس به کودکان تلاش میکنن.
ما به عنوان جزوی از جامعه باید به فکر هم نوع های خودمون باشیم و به اونها توجه کنیم. همه ما باید بدونیم که تحصیل چه تاثیر بسزایی تو جامعه داره و برای با سواد شدن هم نوع هامون تلاش کنیم.
