تدریس داوطلبانه

چرا معلمان آموزش می دهند؟

توسط کیت اولفرز(Kate Ulfers) ، سپاه داوطلب مری(Mery) ، در دیترویت( Detroit ) ، میشیگان.

تدریس سخت است. در دوران دانشجویی ، معلمانم را بدیهی می دانستم. من از افراد بدون درایت و بی احساس شکایت کردم ، و موارد م effectiveثر اما خسته کننده را به آرامی گوشزد کردم. در دوران دانشجویی ، من از زمان و انرژی معلمانم برای صرف معیارها در برنامه های درسی خود ، ایجاد آزمون ها و تکالیف ، و یا درجه بندی بی پایان صرف می کردم. اکنون که در 7 ماه گذشته به عنوان معلم دبیرستان خدمت کرده ام ، نسبت به کاری که معلمان و مربیان انجام می دهند ، احساس تعجب دارم. گفته می شود ، هنوز یکی از جنبه های تدریس از من دور شده است ... چرا معلمان به کار خود ادامه می دهند؟ چگونه آنها شتاب تدریس را برای 35 سال ادامه می دهند؟ اساساً ، من در این مورد که چرا معلمان باسابقه در کلاس درس به استقامت خود ادامه می دهند ، مدت ها پس از از بین رفتن بوی جذابیت و بوی ماشین جدید ناتوان هستم. این برای دستمزد عالی یا ساعات انعطاف پذیر نیست. این برای اعتبار و مقام سلبریتی نیست. پس چرا؟

من به تازگی در یک دوشنبه مخصوصاً خاکستری و کسل کننده ، بینش کوچکی در این زمینه کسب کردم. دوشنبه بعد از یک آخر هفته طولانی بود ، و من دانش آموزان بی سرپرست و بی علاقگی را پیش بینی می کردم که رفتار آنها از به سختی می تواند در صندلی خود بماند و به سختی می تواند بیدار بماند. شب قبل به خودم گفتم از تلاش برای پیش بینی میزان وحشتناک این دوشنبه دست بکشم ... بچه ها چقدر غیرقابل کنترل و پرحرف هستند ، برنامه درس من چقدر آماده و ناقص است ، چگونه در آخر هفته طولانی احتمالاً اعتماد به نفس کلاس خود را از دست داده ام. به عصرها وقتی همه این ناامنی ها به ذهنم هجوم می آورند ، با خودم شعار می دهم:

"KT ، هیچ نقطه ای برای گذراندن یک شب کامل در استرس تنها در دو ساعت وقت کلاس وجود ندارد. شما باید زمان و انرژی خود را در اولویت قرار دهید و ترس از ناشناخته ها در اولویت نیست. "

وقتی آن روز صبح به محل کارم رسیدم احساس خوبی داشتم و کلاسها (مثل همیشه) خوب بود. مطمئناً برخی از بچه ها کمی گنگ و برخی مورچه بودند ، اما بعد از 15 دقیقه اول ، همه نسبتاً آرام بودند. برنامه درسی من هم خوب بود. با توجه به این که بچه ها بیشتر کارها را انجام می دهند ، این کار بر آنها تأثیرگذار بود. اعتماد به نفس من در سرتاسر کلاس بالا رفت. روز بخیر ، روی هم رفته

من به این راضی بودم. من زنده ماندم و حالا قرار بود 3 ساعت بعدی برای آماده سازی روز بعد صرف شود.

هنگام ناهار ، به طبقه پایین رفتم تا کاربو بار کنم و با یکی از شاگردان مورد علاقه ام برخورد کردم. او در هر دو کلاس من کمترین نمره را دارد و اگر کلاس من را نگذراند ، ممکن است نتواند فارغ التحصیل شود. نکته این است که نگرش او در کلاس (و خارج) خنده دار ، شیرین و واقعی است ، و او واقعاً در کلاس من سخت تلاش می کند. امسال او دچار اختلال یادگیری شد که ممکن است بخش بزرگی از مبارزه تحصیلی او را توضیح دهد ، اما متأسفانه این تصور وجود دارد که دلیل تلاش او این است که "احمق" است. این من را دیوانه می کند زیرا هوش را نمی توان در آن منعکس کرد یک درجه ؛ برخی حروف یا درصد تصادفی ضریب هوشی هیچ کس را تعیین نمی کند. اما در سیستمی که بر نمرات چنین تأکید می شود ، بسیار ناامیدکننده است که همه سخت کوشی های او در نمره او نشان داده نمی شود ... آیا عجیب است که او دلسرد می شود؟

به هر حال ، وقتی با او برخورد کردم ، آخرین آزمایش او را به او تبریک گفتم. او گیج به نظر می رسید زیرا هنوز نمره آزمون خود را آنلاین بررسی نکرده بود. وقتی به او گفتم 72٪ (بالاترین نمره ای که تا به حال در آزمون یا مسابقه کسب کرده) را کسب کرده است ، شوکه شده به نظر می رسد و سپس فقط ضربه می زند. او از من تشکر کرد (مطمئن نیستم چرا) و من به او گفتم که من هیچ ربطی به نمره او ندارم ، که 72٪ همه او و زحمتکش است. دوباره درخشید.

این چهره او ، ای مرد ، به همین دلیل است که معلمان به کار خود ادامه می دهند. به همین دلیل است که آنها هنوز کار می کنند ، گرچه هیچ پولی دریافت نمی کنند و ساعت ها و ساعت ها در خانه کار می کنند. به همین دلیل است که آنها برای دریافت مدرک تحصیلی بدهی زیادی می کنند. این احتمالاً یکی از با ارزش ترین عکس العمل هایی است که یک دانش آموز می تواند با آن به معلم هدیه دهد. این باعث شد که روز من ساخته شود.

منبع:

https://catholicvolunteernetwork.org/why-teachers-teach-on/

برای مطالعه مطالب بیشتر درباره تدریس در مناطق محروم در ایران کلیک کن.