بر اساس شرایط امروزی و در دست بودن گوشی های موبایل یک فرهنگی در ما ایجاد شد که باعث شد به وفور از کودکان عکس و فیلم بگیریم و پس از آن در صفحات مجازیمان به اشتراک بگذاریم.
قبل از به اشتراک گذاشتن تصاویر کودکان لازم است که به چند نکته توجه کنیم :
اینستاگرام فضای بسیار جالبی در اختیار کاربرانش قرار می دهد و افراد پس از اینکه عکس کودکشان را در صفحات به اشتراک می گذارند با سیلی از لایک و کامنت و فالوئر مواجه می شوند که تجربه جذابی برای آنها می سازد.
این تجربه، اول به شکل یک سرگرمی دیده میشود اما کم کم تبدیل می شود به یک کار تمام وقت.
اول از همه از خودمان بپرسیم که این کار چه حسی در ما ایجاد میکند؟
احساس موفق بودن، دیده شدن ، تنها نبودن یا مورد تایید قرار گرفتن؟
اصلاً به چه هدفی این کار را انجام می‌دهیم ؟
می خواهیم فضایی بیزینسی برای خودمان درست کنیم ؟
فقط می خواهیم عکس ها را با دیگران به اشتراک بگذاریم؟
یا در حال درست کردن یک دفترچه خاطرات برای خودمان هستیم؟
کودکان امروزی از بدو تولدشان دارای یک هویت مجازی هستند، هویتی که ما در حال ساختن آنها هستیم و این هویت به هیچ وجه پاک نمی شود تاکید می کنیم به هیچ عنوان پاک نمیشود.
مسائلی که امروز شما برای کودکانتان به اشتراک می گذارید هیچ وقت از صفحات مجازی پاک نمیشوند حتی اگه خود آن کودک بخواهد. بنابراین سعی کنید مسائلی را به اشتراک بگذارید که بچه در آینده احساس بدی از آن نداشته باشد. قصد داریم یک مثال برای توضیح این مفهوم بزنیم: فرض کنید والدینی از شیرین زبانی کودکشان که به شکل یک فحش بامزه است فیلمی تهیه کنند و به اشتراک می گذارند یا والدینی که عکسی از بدن برهنه کودکشان می گذارند.
سال ها بعد به مدرسه میرود و کلاس اولی میشود و همکلاسی او با این ویدیو او را بشناسند و به او بگوید تو همان بچه بی ادب هستی چه احساسی به کودک دست می‌دهد؟ قطعاً احساس خجالت.
مشخصات شخصی خودمان و کودک، مکانی که در آن زندگی می کنیم، مهد کودکی که کودکمان در آن قرار دارد و حتی تاریخ تولد کودک.
به دلیل اینکه صفحات مجازی یک فضای عمومی هستند و به خوبی نمی توانیم آن را مدیریت کنیم و حتی نمی دانیم چه کسانی از این اطلاعات می توانند استفاده کنند ممکن است دست افرادی بیفتد که بخواهند از آن سوء استفاده کنند.
به طور مثال می توانند کودک معروفی را بدزدند یا مورد آزار یا اذیت قرار بدهند و یا از والدینش اخاذی بکنند.
پس به اطلاعاتی که در فضای مجازی می گذارید دقت کنید!
قطعاً شما هم ویدیوهای زیادی را دیده اید که کودکان حرفهای بزرگانه میزنند یا بطور مثال در یک آتلیه یه عکاسی، عکس های بسیار جالب و هیجان انگیزی را با لباس‌های متنوع می اندازند یا در حال انجام دابسمش سخت هستند.
این کار منفعت زیادی به برندهایی می رساند که با والدین قرارداد بسته اند. همچنین منفعت مالی خوبی را به والدین می رساند. اما بازیگران این فعالیت آن کودکان کوچک هستند.
اگر شما زمان طولانی را با کودکتان در حال تمرین یک دیالوگ هستید ویا یک ژست را تمرین می کنید و او را تحت فشار و اجبار قرار می دهید، باید بدانید که کودکان کار تنها آن کودکانی نیستند که با لباس های ژولیده و کهنه بر سر چهارراه ها می ایستند و اجناس می فروشند بعضی وقت ها شکل کودکان کار عوض می شود. اگر برای منفعت مادی، کودکان را اجبار می کنید تا کار خاصی را انجام بدهند شاید نام کودک کار به آنها اطلاق شود.
کودکان پس از آن که سنشان کم‌کم بالا میرود خواه ناخواه از جذابیت‌های ظاهریشان و بامزگی کلامشان کاسته میشود و در همان زمان مفهوم لایک ها کامنت ها و نظرات را بیشتر متوجه می شوند بنابراین فرض کنید کودکی که در کوچکی با سر و صدای نامفهوم توجه همگان را جلب می کرده است واکنش های شدید دریافت می‌کرده با کارهای عاقلانه و بزرگانه و تلاشش نمی‌توانند چنین توجهی را جلب کند.
بنابراین ما آن اعتماد به نفس بزرگی را که در فضای مجازی برایش ایجاد کرده‌ایم ناگهان می شکند و این کودک با احساس شکست و افسردگی مواجه می شود.
همچنین به نظر می‌رسد هیچ والدی تمایل نداشته باشد که کودکش در مدرسه به کودک دیگری بگوید که من فلان عدد فالوئر دارم و تو چه کسی هستی که بامن دوست بشوی؟
ممکن است این فعالیت نه تنها برای کودکانمان اعتماد به نفس نیاورد بلکه آنها را دچار خودشیفتگی و نقص های روانشناختی بکند.
از فضای مجازی کاملاً با برنامه و آگاهی استفاده بکنیم چون ممکن است بر روی شخصیت کودکان ما تاثیری بگذارد که بعدها از آن پشیمان بشویم.
نویسنده :زهرا یوسفی
گروه روانشناسی کودک زیرک
koodake_zirak
