شاید همه‌ی فردای انسان، در اسارتِ زرق و برق و تکنولوژی و ابزار و نفت و مخدّر و سلاح و دلار نباشد.
شاید خودخواهی و روزمرّگی و سرگردانی و سرگرمی و پوچی و بی‌هویتی و افسردگی، سرنوشت محتوم بشر نباشد.
شاید انسان برای پرسش‌های فراموش شده‌ی خویش پاسخی درخور پیدا کند:
«از کجا آمده‌ام آمدنم بهر چه بود
به کجا می‌روم آخر ننمایی وطنم.»
شاید بشر هنوز امیدوار است !
به تحقق امید و آرمان دیرین !
به فردایی روشن‌تر از امروز !
به زندگی حقیقی انسان !
به نیمه‌ی شعبان !
