تاریخ می‌گوید هر دو پادشاه حکومت پهلوی، رضاشاه و محمدرضاشاه و آخرین شاه قاجار و پدرش، احمدشاه و محمدعلی‌شاه، در بیرون از ایران درگذشته و به خاک سپرده شدند.
اسدالله عَلَم در خاطراتش نوشته است که پس از درگذشت رضاشاه خواستیم در تهران برای او مجلس ختم بگیریم، مردم اجازه ندادند.(یادداشت‌های عَلَم، چهار مرداد ۱۳۴۷)
اردشیر زاهدی نیز در شرح آخرین روزهای عمر محمدرضاشاه و آوارگی این «طعمه‌ی پولدار» و مرگ و خاک‌سپاری او، در کتاب خاطرات خود، نکته‌های قابل تأمل دارد.(خاطرات زاهدی، صفحه‌ی ۳۸۶)
نکته اینجاست:
روح بیدار و زنده‌ی تاریخ، برکنار از همه‌ی ادعاها و دروغ‌ها و تحریف‌ها و تعصب‌ها و توهین‌ها و تمسخرها و توهّمات، کار خود را در ثبتِ آنچه باید، انجام خواهد داد.
با تخیلات و تمایلات و لاف و گزاف من و تو و دیگران و این و آن، کاری ندارد.
