دیدگاهی وجود دارد که شاید از نگاهی مذهبی، تمایلی به مشارکت دادن اقوام و به‌ویژه اهل‌سنت در عرصه‌های سیاسی و اجتماعی و فرهنگی از جمله حضور آنان در مدیریت‌های استانی و کشوری ندارد.
دیدگاه دیگری نیز البته بر پایه‌ی ملی‌گرایی به نتیجه‌ا‌ی مشابه دیدگاه نخست می‌رسد و حضور اقوام گوناگون ایرانی را در عرصه‌های مختلف مسائل کشوری مفید و ضروری نمی‌داند.
این دو دیدگاه در این نقطه‌ی انحرافی مشترک‌اند که بدون توجه به جامعه‌شناسی تاریخی، اوضاع امروز ایران را تحلیل می‌کنند و برای آن تصمیم می‌گیرند.
تاریخ ایران، هرگاه به‌درستی و با دقت مطالعه شود، گویای این واقعیت آشکار است که بدون حضور جدی اقوام مختلف ایرانی، هرگز ایرانی وجود نخواهد داشت.
