در مقایسه با تاریخ هزاران ساله‌ی ایران، مدت زمان کوتاهی‌ست، حدود صد سال، که انتخابات و صندوق رأی به شکل امروز وارد جامعه‌ی ایران شده است.
انتخابات، فارغ از هر قوت و ضعف و هر نتیجه و دستاوردی که ممکن است داشته باشد، به‌خودی خود اهمیت و موضوعیت دارد.
انتخابات، تمرین مسئولیت‌پذیری و گفتگو، کنش و تعامل اجتماعی، تبادل نظر و رقابت با کم‌ترین هزینه، در فضایی مسالمت‌آمیز و به‌دور از خشونت و هرج و مرج است.
انتخابات، آمیخته با آزمون و خطاست و نیازمند تکرار و تکثیر و تکمیل و حرکتی تدریجی و نگاهی نسبی.
آن‌ها که بدون معرفی جایگزینی روشن و قابل پذیرش، با شعار رأی بی‌رأی، عملاً در پی حذف انتخابات از جامعه‌ی ایران هستند، خواسته یا ناخواسته و دانسته یا ندانسته، جامعه و کشور را به‌سوی پرتگاه و بحران و فاجعه می‌برند.
تصور این‌که در غیاب رأی‌گیری و انتخابات، با چه میزان از آشفتگی و درگیری ویرانگر داخلی و افزایش هزینه‌های مادی و معنوی روبرو خواهیم شد، وحشتناک است.
