جامعه‌ای که اکثریت آن مطالعه را یک نیاز ضروری و اساسی نمی‌داند،
جامعه‌ای که اگر بپرسید، از صد نفر، 99 نفر شخصیتی به نام علامه محمدتقی جعفری را نمی‌شناسند،
جامعه‌ای که با پول سیگار و نوشابه و قلیان و لوازم آرایش و دورریز مواد غذایی‌اش می‌توان هزاران کتابخانه ساخت،
جامعه‌ای که به بهانه‌ی اعتراض به گرانی بنزین، وقت و اموال و برنامه و آرامش دیگران را نابود می‌کند،
چنین جامعه‌ای روی خوش نخواهد دید،
چه این جناح روی کار بیاید چه آن جناح،
چه این حکومت باشد چه آن حکومت،
به‌سوی آینده، یک راه بیشتر نداریم،
راهی دور و دراز و دشوار،
بدون میان‌بر.
تنها راه نجات این است:
هر کس اصلاح را از خودش آغاز کند.
«جمله‌شان از خوف غم در عین غم
در پی هستی دویده در عدم»
(مولوی)
