نظارت بیرونی از جمله دوربین و جریمه و مجازات و مانند آن، جامعه‌ی بشری را تاحدی از آشفتگی، بی‌نظمی و هرج و مرج نگاه می‌دارد.
نظارت درونی از جمله وجدان، آگاهی، احساس مسئولیت، اعتقاد، اخلاق و مانند آن، در کنار نظارت بیرونی، می‌تواند مسیر رسیدن به جامعه‌ی آرمانی را که در آن، خودخواهی انسان به‌گونه‌ای معقول، مهار و تعدیل شده باشد، هموارتر کند.
شاید بتوان گفت نقطه‌ی طلایی و اوج تمدن انسانی، در قامت فرد یا جامعه، آن است که از داشته‌ها و اندوخته‌های خویش در عرصه‌ی دانش و اندیشه و اعتقاد و اخلاق، در مسیر مهار و تعدیل خودخواهی بی‌پایان خویش بهره گیرد و این نکته‌ی عمیق و هشدار جدی را در برابر دیده و اندیشه‌ی خود قرار دهد که بدون مهار و تعدیل خودخواهی انسان، تلاش برای مقابله و محدود ساختن نمودها و پیامدهای خودخواهی، راه به جایی نخواهد برد.
علامه جعفری در کتاب «بن‌بست امروز بشر» (صفحه‌ی ۵۱) به‌درستی و زیبایی به این واقعیت تصریح کرده است:
«اگر شما در سرزمین‌هایی می‌بینید که تزاحم ظاهری میان من‌ها از بین رفته است، ساده‌لوحانه خیال نکنید که باتلاق بسیار عمیق و گسترده‌ی خودخواهی‌ها از بین رفته است بلکه این شمشیر برّان قوانین و کیفرهای کوبنده و نظم ماشینی و اعتبارات زندگی اجتماعی است که پدیده‌های معلول اصل ریشه‌دار خودخواهی را از بین برده است نه ریشه‌ی اصلی آن را.»
