فرض کنید می‌خواهید یک مدیر فروش را استخدام کنید. صد نفر برای این شغل فرم پر کرده‌اند و شما با تک تک آن‌ها با ترتیبی تصادفی مصاحبه می‌کنید. پس از هر مصاحبه، باید تصمیم‌تان را بگیرید. این متقاضی را استخدام یا مردودش کنید؟
نمی‌شود اول فکر کنید و بعد تصمیم‌تان را بگیرید و نمی‌شود تا دیدن همۀ متقاضی‌ها تصمیم‌تان را یه تعویق بیندازید؛ تصمیمی که بعد از هر مصاحبه می‌گیرید قابل تغییر نیست. حالا چگونه ادامه می‌دهید؟
آیا اولین متقاضی که شما را تحت تأثیر قرار دهد استخدام می‌کنید؟
با این کار، ریسک از دست دادن بهترین متقاضی‌ها را به جان می‌خرید! چون ممکن است چند نفر در همین سطح یا بهتر از آن در بین بقیه باشد.
آیا با نود و پنج نفر اول مصاحبه می‌کنید تا کیفیت کار دست‌تان بیاید و آن‌گاه از بین پنج نفر باقی مانده کسی را انتخاب می‌کنید که بهترین متقاضی که تا آن موقع دیده‌اید شبیه‌تر باشد؟
اگر پنج نفر باقی مانده ناامید‌کننده باشند چه می‌کنید؟
باید بدانید که فقط یک راه حل برای این مسئله وجود دارد. شما از طریق مسئله منشی باید سی و هفت نفر اول متقاضی مصاحبه را رد کنید! شما باید کیفیت‌شان را زیر نظر بگیرید و بقیه را با سی و هفت نفر اول مقایسه کنید و بهترین را انتخاب کنید.
اما عدد سی و هفت از کجا آمده است؟
سی و هفت حاصل تقسیم صد به عدد ثابت e=(2/718) است.
مثلا اگر 25 متقاضی داشته باشید، شما باید 25 را بر e تقسیم کنیم. جواب عدد نه می‌شود ، یعنی شما می‌بایست نه نفر اول را رد کنید و بعد کسی را انتخاب کنید که از نه نفر اول بهتر باشد. از لحاظ آماری ثابت شده که هر راهکار دیگری منتج به نتایج بدتری می‌شود.
آیا شما با راه حل مسئله منشی که در بین ریاضیدان‌ها مطرح است موافق هستید؟
اگر با این راهکار موافق نیستید، راه حل شما چیست؟
