آون یا فور آزمایشگاهی یکی از ملزومات آزمایشگاهی است که محتوای داخل محفظه اش را بر اساس قواعد همرفت گرم می کند. المنت گرمایشی آون داخل محفظه ای که نمونه درون آن قرار می گیرد نیست و در یک محفظه ی خارجی واقع می شود. این مساله از برخورد پرتوهای گرمایشی به نمونه جلوگیری می کند و گرمایی که دیواره های آون ساطع می کنند به تنهایی برای گرم و خشک کردن نمونه کافی خواهد بود.
در فور آزمایشگاهی انتقال گرمای همرفتی به دو روش حاصل می شود. همرفت جاذبه که به صورت طبیعی و از طریق نیروی جاذبه می باشد و یا همرفت مکانیکی. در مدل اول هوای سرد با هوای گرم جا به جا می شود و به سمت المنت گرمایشی می رود و این عمل آن قدر تکرار می شود که کل محفظه گرم شود.
نواقص این مدل شامل توضیع حرارت ضعیف، اتلاف انرژی و مدت زمان بیشتر برای گرم کردن می شود و به همین دلیل نوع هرفت مکانیکی آون آزمایشگاهی ترجیح داده می شود. آون های مکانیکی سریع تر و یکنواخت تر گرم می شوند و این به دلیل وجود سوپاپ ها و دمنده ها درون محفظه ی فور می باشد.
میزان هوای ورودی و خروجی برای حفظ و یا کم کردن میزان رطوبت قابل تنظیم است. عایق بندی نیز میزان انتقال گرما را کاهش می دهد و نقش بهینه سازی انرژی در آون آزمایشگاهی را بر عهده دارد.
خود فور نیز معمولا از جنس استیل است تا پرتو های گرمایی به بیرون منتقل نشود. درب آون نیز که دارای واشر های پیشرفته است دسترسی به درون آون را فراهم می کند.
کاربردهای عمده ی آون آزمایشگاهی به سه دسته ی زیر تقسیم می شوند:
فور آزمایشگاهی انواع گوناگونی دارد که شامل موارد زیر می شود:
