آهای شماهایی که بزرگ شدین
چرا زندگی زشته؟
چون الآن کرونا هست و تو خونه نشستیم این جوریه؟
یا به خاطر بزرگ شدنه؟اگه واسه بزرگ شدنه من نمی خوام بزرگ بشم.یعنی از این به بعد قراره روز و شبام این جوری بگذره؟یعنی تمام خوشیای زندگی تو بچگیامون بود؟تموم شد؟
انقدر سختی واقعا حقمونه؟
آهای تویی که بهت میگن خدا،تویی که میگن شاهد هر لحظه مونی،خودت بگو.حقمونه؟
دلم مبخواد برم به اون روزایی که تمام دغدغه ام نمره ی 19 کارنامه ام بود.اینکه بابا بهم اجازه ی اردو رفتن بده یا اینکه صندلی عقب اتوبوس جا بگیرم.
بلاتکلیفم.منم و یه دنیا آدمای همسن من که راهشون مشخص شده.شغلشون مشخص شده.تبدیل به آدمایی شدن که مسیر آینده شون هر چقدر کج ولی معلومه.منم و یه دنیا راه و مسیر نامعلوم.
آهای شماهایی که بزرگ شدین،از این به بعد زندگی قراره درد داشته باشه؟
