امروز مهمون داشتیم.داییم اینا اومده بودن.پسرداییم ۲۱ سالشه و سر کنکور آپاندیسش ترکیده بعد با همون درصد کمی که از عمومی هاش زده رفته دانشگاه بدون کنکور و داره یه لیسانس بدون علاقه می گیره.صبحا ۱۲ بیدار میشه و بعدش هم پای کامپیوتر داره بازی می کنه.میگه تصمیم داره بعد از این لیسانس الکی بره مترجم انگلیسی بشه.
من فقط کمی به این فکر می کنم که شاید راه درست زندگی همین جوریه که اون زندگی می کنه.بخور و بخواب و یه لیسانس الکی.یه آینده ی بی برنامه و یه مضارع باحال.
نمی دونم شاید اگه منم بابام به اندازه ی اون پولدار بود و مامانم هنوز بعد حموم موهام رو سشوار می کشید به اندازه ی پسر داییم بی برنامه می شدم.
و بعد موقع رفتن زنداییم برگرده چشمک بزنه و بگه فقط رتبه یک ازت قبول می کنیم.و تو باید لبخند بزنی و از درون فرو بریزی از این حجم توقع دیگران.چون اگه یک سال پشت کنکور موندی حتما باید سال بعد پزشکی تهران قبول بشی.
من فقط نمی فهمم چطور زندایی پرتوقع من روانشناسه و این جوری حرف میزنه.نمی فهمم چطور یه پشت کنکوری رو درک نمی کنه.نمی فهممش.نمی فهمم چرا به پسرش اجازه داد چنین زندگی ای داشته باشه.
شایدم زندگی به شیوه ی اون درسته.هر چه پیش آید خوش آید.که فدای سرم که کنکورم خراب شد.که فدای سرم آینده ام مبهمه.
من امشب فقط یکم نمی دونم این راهی که دارم میرم درسته یا نه.این زندگی درسته یا نه؟
