دوستت دارم مثل همین حس باختی که از اول این مسابقه دارم.مثل همین که میدونم تو مسابقه ی عشقت بازنده ای بیش نیستم ولی همچنان در خط مقدم شرکت کنندگان مسابقه ی عشق تو ام.
دوستت دارم مثل وقتهایی که همه می فهمیدن و لبخند میزدن به دستپاچگی های این دختر بچه ی چهارده ساله ی عاشقِ تو.
دوستت دارم مثل عشق نوجوونی...همون حس قشنگی که به نظر همه برآمده از تغییرات آدمیزادیهِ ولی عزیزم مگه عشق بزرگسالی چیزی غیر از تغییرات هورمونیه؟
دوستت دارم مثل وقتایی که گوشیت رو میاوردی تا با هم بریم تو اتاق کوچیکه ی خونه ی مامان بزرگ و سعی کنیم از اون اتاق لعنتیِ escape room نصب شده روی گوشی تو فرار کنیم.
دوستت دارم مثل همون موقعی که تو اون لباس صورتی با موهای فر بلندم دست دراز کردم جلوت ولی تو اونقدری محو موهای من بودی که نفهمیدی و ندیدی دست دراز شدمو.و حدس میزنم هیچ وقت هم نفهمیدی این حس پیشکش شده رو.
و من دوستت دارم مثل تمام روزهایی که تو سرویس مدرسه خیالبافی کردم وقتی از ماشین پیاده میشم تو دمِ خونه منتظرم باشی...
دوستت دارم مثل تمام آهنگ های عاشقانه ای که هنوز به یاد تو گوش میدم.مثل تمام تانگو ها و والس هایی که تو رویاهام با تو رقصیدم.
دوستت دارم اونقدر که هنوز نیت تمام فالهای منی.
دوستت دارم مثل گلدون و خاک. این یکی رو فقط من می دونم و تو و قسم میخورم نذارم هیچکدوم از این آدما بفهمن از ما.
دوستت دارم مثل همون عکس دونفره ای که کنار هم داریم و تا مدت ها حرف خوردم به خاطرش که چه قدر شبیه تازه عروس داماداییم.
دوستت دارم مثل جنگل چشمهای تو.مثل اون روز کوهنوردی که رنگ لباسم رو با چشمای تو سِت کرده بودم.و به نظر تو رنگ سبز بهم میاد.تظاهر کن نمیدونی ولی من امسال هم به خاطرحرف تو شال سبز خریدم.
عزیزِ من،عشق آشکارِ پنهانِ من،دوست داشتنیِ من
به اندازه ی تمام دوستت دارم های به زبون نیاورده ام،به اندازه ی بوسه ای که اتفاق نیفتاده ولی من دلتنگشم دوستت دارم.
