کیف پول رمزارز نوعی نرم‌افزار است که شما را قادر به ارسال و دریافت ارزهای دیجیتالی مانند بیت‌کوین می‌کند.
می‌توان از آن‌ها برای ذخیره همزمان چندین توکن و کوین استفاده کرد؛ با این حال بیشتر کیف پول‌ها فقط تعداد محدودی از ارزهای دیجیتال را پشتیبانی می‌کنند.
از کیف پول‌ها برای ذخیرهسازی چیزی به نام کلیدهای خصوصی (private key) استفاده می‌شود: کدهای hexadecimal طولانی (هگزادسیمال (Hexadecimal) که به اختصار هگز (Hex) نیز نامیده می‌شود، یک سامانه عدد نویسی است که بر مبنای ۱۶ بوده و برای نمایش دادن آن از ۱۶ سمبل استفاده می‌شود) که فقط مخصوص کیف پول شما هستند. این کدها باید با یک کلید عمومی مطابقت داشته باشند تا بتوانید پول خود را خرج کنید.
کیف پول‌ها انواع مختلفی دارند. آن‌ها را می‌توان روی سخت‌افزاری که گاهی برای انجام تراکنش‌ها به اینترنت متصل است، ذخیره کرد (بعضی از افراد آن‌ها را در صندوق‌های بانکی نگه می‌دارند). حتی می‌توانید کلیدها را روی یک کاغذ بنویسید. این مورد یکی از روش‌های ذخیرهسازی سرد (cold storage) است.
کیف پول‌های میزبان (Hosted wallet) مانند اپلیکیشن‌های بانکی مرسوم هستند. می توانید روی چندین دستگاه آن را داشته باشید و به موجودی خود دسترسی پیدا کنید و در صورت گم کردن تلفن همراه یا فراموش کردن گذرواژه خود، دارایی شما برای همیشه از بین نمی‌رود.
در مرحله اول، به این‌که چگونه می‌خواهید به کیف پول خود دسترسی داشته باشید، فکر کنید.
آیا می‌خواهید از تلفن همراه خود استفاده کنید یا از کامپیوتر شخصی‌تان؟ آیا می‌خواهید از طریق یک وب‌سایت وارد اکانت خود شوید یا از سخت‌افزاری استفاده کنید که کلیدهای شما را به صورت آفلاین ذخیره می‌کند؟ بعضی از کیف پول‌ها در همه پلتفرم‌ها کار نمی‌کنند؛ بنابراین مهم است که پلتفرم‌های قابل استفاده برای کیف پول مدنظرتان را به یاد داشته باشید.
در مرحله بعدی، تعیین کنید آیا کیف پولی که قصد استفاده از آن را دارید از ارزهای دیجیتالی که روی آن‌ها سرمایه گذاری می‌کنید، پشتیبانی می‌کند یا خیر. سپس مطمئن شوید که معتبر و قابل اعتماد باشد.
اکثر ارائه‌دهندگان کیف پول، یک راهنمای گام به گام برای استفاده از برنامه خود پیشنهاد می‌دهند و روند کار تا حدودی به ساختن ایمیل شباهت دارد. وقت گذاشتن برای تهیه نسخه پشتیبان از کلید خصوصی رمز ورود و ذخیره آن به صورت ایمن، ارزشش را دارد.
تعداد کمی از کشورها قوانینی علیه ارزهای دیجیتال وضع کرده‌اند.
بیت‌کوین در پاکستان، نپال، الجزایر، کامبوج و بولیوی ممنوع است و پرداخت با بیت‌کوین، در مقدونیه، ویتنام و بنگلادش غیرقانونی است.
اکوادور رمزارزهای موجود در بازار را ممنوع کرده است اما قصد دارد ارزهای دیجیتال خود را در آینده عرضه کند.
استفاده از کیف پول‌های شخص ثالث (Third-party - نقل و انتقالات وابسته بر شخص ثالث يک معامله تجاري است كه شخص يا نهادی به غير از آن شركت يا فرد اصلي را شامل مي‌شود) می‌تواند یک روش عالی برای ذخیره ارز دیجیتال باشد، اما شما باید ابتدا دقت لازم را انجام دهید.
از نظر تئوری، یک شرکت می‌تواند از کلیدهای خصوصی‌تان برای سرقت دارایی شما استفاده کند. همچنین مواردی وجود داشته است که کاربران قادر به برداشت دارایی از کیف پول خود نبوده‌اند. در نتیجه به دنبال کیف پول‌های ثابت شده‌ای باشید که از فناوری‌های پیشرفته برای محافظت از آن‌چه در کیف پول شماست، استفاده می‌کنند. با توجه به این‌که گزینه‌های زیادی وجود دارد، نقد و بررسی‌های مربوط به شرکت را بخوانید و جوانب مثبت و منفی هر ارائه‌دهنده را بسنجید. به این ترتیب شما آگاهانه تصمیم خواهید گرفت.
سعی کنید تا جایی که امکان دارد از ذخیرهسازی سرد استفاده کنید، مخصوصاً اگر برای روز مبادا ارز خود را پس‌انداز می‌کنید. فضای ذخیرهسازی گرم (Hot storage) برای زمانی‌که می‌خواهید حسابی برای نظارت ایجاد کرده و در آن دسترسی به سرمایه برای انجام تراکنش‌ها آسان باشد، فضای ایده آلی است.
اولین نکته این است که مراقب نرم‌افزارهای مخربی که امکان به خطر انداختن امنیت لپ‌تاپ یا تلفن شما را دارند، باشید.
اگر از ارائه‌دهنده کیف پول میزبان استفاده می‌کنید، در صورت دریافت ایمیل‌هایی که ادعا می‌کنند از طرف شرکت هستند، همیشه هوشیار باشید. یک پیام واقعی معمولاً شامل اطلاعاتی است که فقط آن‌ها می‌دانند. ایمیل‌های «فیشینگ» (Phishing - رمزگیری یا فیشینگ یا تله‌گذاری، به تلاش برای به دست آوردن اطلاعاتی مانند نام کاربری، گذرواژه، اطلاعات حساب کاربری و مانند آن‌ها از طریق جعل یک وب‌گاه، آدرس ایمیل و مانند آن‌ها گفته می‌شود) دریافت شده از کلاهبرداران اغلب از لوگو و لحن شرکت‌های رسمی، برای جلب احساس امنیت کاذب استفاده می‌کنند. اگر با دقت به آدرس آن‌ها نگاه کنید، می‌توانید سرنخ‌هایی مانند اشتباه تایپی یا دامنه متفاوت را پیدا کنید. مثلا این آدرس اصلی noreply@coineth.com به آدرس جعلی no_reply@coinneth1.io تبدیل می‌شود.
این موضوع به سرعت تکمیل تأییدها در بلاکچین، بستگی دارد و می‌تواند در هر تراکنش و بسته به نوع ارز دیجیتال، متفاوت باشد.
استاندارد بیت‌کوین قبل از انجام انتقال به شش تأیید نیاز دارد و بسته به میزان فعالیت شبکه می‌تواند تا حدود یک ساعت طول بکشد.
سایر ارزهای دیجیتال ممکن است به تعداد بیشتری تأیید احتیاج داشته باشند، اما این مورد لزوماً به معنای کندتر بودن تراکنش آن‌ها نیست. به عنوان مثال، اگرچه برای انتقال Ether، 24 تأیید مورد نیاز است، واریز می‌تواند ظرف چند دقیقه انجام شود.
این موضوع ممکن است به این دلیل باشد که کوین‌های شما به حافظه سرد منتقل شده‌اند.
برخی از ارائه‌دهندگان کیف پول میزبان، برای ایمن نگه داشتن کلید و دارایی‌های شخصی کاربران خود، بودجه را از یک آدرس پرداخت و به حافظه سرد منتقل می‌کنند.
زمانی‌که کاربران بخواهند پرداختی انجام دهند، دارایی‌شان از حافظه سرد به آدرس پرداخت مورد نظرشان منتقل می‌شود.
از طریق فورک می‌توان روی کیف پول‌های میزبان، رمزارزهای جدیدی را به بازار عرضه کرد. ممکن است مدتی طول بکشد تا از آن‌ها پشتیبانی شود. البته بعضی مواقع، کیف پول‌های رمزارزی به هیچ وجه از فورک پشتیبانی نمی‌کنند.
معمولاً توسعه‌دهندگان کیف پول‌های میزبان، این فورک‌ها را تجزیه و تحلیل می‌کنند و در صورت امکان، زنجیره جدیدی را از نظر استخراج زودهنگام و یا سایر رفتارهای مشکوک، بررسی می‌کنند. اگر شواهدی در این مورد وجود نداشته باشد، احتمالاً کیف پول میزبان از فورک پشتیبانی خواهد کرد و به مشتریانی که از قبل سکه داشته باشند، دارایی جدیدی خواهد داد.
این روند همیشه کند نیست. به عنوان مثال، Freewallet دو روز پس از فورک بیت‌کوین، کیف پول «بیت‌کوین کش» را عرضه کرد و کوین‌های جدیدی را به کاربران ارائه داد. کیف پول میزبان اولین ارائه‌دهنده پشتیبان فورک شد.
برای اطلاعات بیشتر در مورد رمزارزها به سایت لنداپ مراجعه کنید
