نویسنده‌ی مطلب: ریحانه شفیق
همانطور که از نام این کتاب پیداست موضوع مقالات آن-که به نظرم خاصیت جستاریشان بر مقاله بودنشان می‌چربید- درباره‌ی دو مفهوم تاریخ و زبان بود. اما راهگشایی و نورافشانی مطالب این کتاب برای من فراتر از این دو مفهوم بود.
فیلسوف بودن والتر بنیامین در نوشته‌هایش مشخص است و بیانش عارف‌گونه؛ ترکیب این دو، فهم درخشانی از دین به خواننده می‌دهد. او یهودی‌ای آلمانی بوده که به نوشته‌ی تاریخ‌های غالب سیاسی -که به نظرش تهی از اعتباراند و من هم با او هم‌نظرم- با خوردن تعداد زیادی قرص مرفین خودکشی کرده. نوشته‌هایش در این کتاب آنقدر سرشار از زندگی و لحظه‌های نشاط‌آور و روشنگر بود که چنین مرگی را سخت باور میکنم.
نقطه عطف این کتاب برایم تغییر مفهوم وحی، زبان و طبیعت بود که فکر میکنم هنوز بسیار کوچکم و زود است که با زبان خودم از آن بگویم. این کتاب برای من شروع لذت‌بخشی برای وارد کردن دنیای والتر بنیامین به زندگی‌ام بود. از آن دریچه‌هایی که برای ذهن تاریکم بسیار روشنی‌بخش بوده و هست.
