بانو "راضیه رضائی" شاعر سیستان و بلوچستانی، زاده‌ی سال ۱۳۶۵ خورشیدی، در زاهدان است.
▪نمونه‌ی شعر:
(۱)
بختم بلند
یا تو کوتاه می‌آیی
گل‌گل پیرهنم عروس می‌شود و
خوابم نشان/
این‌بار هم شروع می‌شوم
با شعر بی‌شعور
لی‌لی و پله‌ای که مدام
خواب از سرم می‌پراند و
تا انتهای خانه‌ی هفتم/
با کوبه‌ی دری
دست می‌کوبد و دست می‌بندد به پیرهنم
که نشان نخفتگی دارد
این‌بار هم من می‌مانم و حوضی
آب از سرش می‌گذرد...
(۲)
تلپ
در من افتاده چیزی
بساط کهنه‌ای دارد
شب درد می‌کشد و روز
به پهنای در درد دارد و وارد می‌شود مکرر
حجم توهم‌زای زندانی‌اش را
در من کسی ردیف
سلول می‌شود و در نا‌انتهاییِ جداول اکسل
جمع می‌شود با خانه‌ی نخست
هورت می‌کشد چای سرکشیده‌اش را
دست می‌کشد موخاره‌ی گیسوانش
آشوب می‌شود در دلی که درد دارد و درد می‌کشد از چیزی که نخست
در من می‌افتد چیزی.
(۳)
دامنم به‌دست باد
گیسو درو شده
خانه‌ام لرز بید می‌گیرد
وقتی تو نیستی
گلوبندم
صد هجای نگفته‌ست
از تو آغاز می‌شوم
ولوله‌ام را دست بنشان
بندرم بده
دامنی پرچین/ تا
خواب هزار طوفانت شود
هزار گیسو رها کند وُ
هزار خانه‌ی آباد.
(۴)
گذشتند از ما
به پلک برهم‌زدنی/ ابرها
و جاده
این منحنی رقصان و پیچان
با خط ممتد یک‌طرفه‌ش
راه عبورمان نداد...
گردآوری و نگارش:
#لیلا_طیبی (رها)
منابع
www.vaznedonya.ir
www.chouk.ir
