از بچگی یادمه علاقه خاصی به نویسندگی و شعر سرودن داشتم ولی از اونجایی که آذم به شدت درون گرا و خجالتی بودم خیلی قت ها از به روی کاغذ آوردن چیزی که تو فکرم بود هم خجالت میکشیدم چه برسه به بیان و اشتراک گذاشتن مطالب با دیگران .
شاید بتونم بگم تنها جایی که راحت تر میتونستم نوشته هامو بخونم کلاس انشا بود خیلی وقت ها حتی به نوشتن نمیرسید و وقتیس معلم صدام میزد انشا قبلی که نخونده بودم داخل کلاس و باز میکردم و داستانی هم موضوع با درس انشا مینوشتم .
من حتی ز حرف زدن با تلفن هم امتناع میکردم از سفارش دادن غذا گرفته تا حرف زدن عادی و روزمره با بقه همین عامل درون گرا بودنباعث شد که جمع دوستان من از ابتدایی تا دبیرستان به 20 نفر هم نرسه و همیشه دلم میخواست تو گروه های دوستی قرار بگیرم اما ترس از مسخره شدن یا قبول نشدن این اجاره رو بهم نمیداد که بیشتر از یک حد و مرزی به بقیه نزدیک بشم.
بالاخره دوران مدرسه هم تموم شد و وارد دانشگاه شدم خیلی رو خودم کار کردم که نترسم از ارتباط گرفتن با دیگران و کمی از جلد درون گرا بودن بیرون اومدم و به مرور حس راحتی بیشتری داشتم و روی خودم کار کردم خودم رو مجبور به حرف زدن و برقراری ارتباط با دیگران کردم
اولین جایی ام که کار پیدا کردم مجبور بودم با تلفن با مشتری ها ارتباط برقرار کنم انقدر این کار برام سخت بود که بعد از دوماه رییس شرکت منتظر موند تا تلفن و قطع کردم و بهم گفت مثل اینکه کمی راحت تر با تلفن برخورد میکنی ولی بعد از درومدن از کار و اومدن سمت دیجیتال مارکتینگ باز هم به همون دوران برگشتم
بهر حال بعد از اون مجبور شدن به حرف زدن ها و درومدن از پوسته کاملا درونگرا خودم و تبدیل شدن به یک میان گرا از جمع ها ی بیشتر از 10 نفر متنفرم هنوز وقتی تو جمع شیطنت میکنم بعد از مهمونی پشیمون میشم و میگم کاش حرف نزده بودم حتی این طرز فکر بعد از صحبت کردن سر کار هم برام به شدت پیش میاد که پشیمون میشم از حرف زدن
شاید ساخت اکانت ویرگول الان هم برای همین باشه میخوام بنویسم و حرف بزنم راجب چیز های مختلف از هنر و گردشگری گرفته تا حوزه کاریم و گاهی داستان های کوچیک که تو ذهنم میاد بدون اینکه پشیمون بشم ولی از اونجایی که هنوز یک درونگرا متمایل به میان گرام بعد هام پشیمون بشم از حرف زدن راجب احساساتم
