مادر،
ای ناب‌ترین بادهٔ عشق،
ای سرچشمهٔ بی‌کران محبت،
ای مظهر ایثار و فداکاری،
ای همدم و مونس همیشگی،
ای پناهگاه امن و آرامش،
ای روشنایی بخش زندگی،
ای فرشتهٔ زمینی،
ای زیباترین واژهٔ هستی،
ای بی‌نهایت عشق.
مادر،
تویی آن کسی که با صبر و حوصله،
با عشق و مهربانی،
با دستان گرم و نوازشگر،
مرا در آغوش گرفتی و به این دنیا آوردی.
تویی آن کسی که شب‌ها تا صبح بیدار ماندی تا من آرام بخوابم.
تویی آن کسی که با تمام وجود،
مرا دوست داشتی و از من مراقبت کردی.
مادر،
تویی آن کسی که با لبخندهای شیرینت،
با نگاه‌های پر از مهرت،
با کلام‌های دلنشینت،
به من امید و انگیزه دادی.
تویی آن کسی که در سختی‌ها و مشکلات،
همواره در کنارم بودی و مرا یاری کردی.
تویی آن کسی که با دعاهای خیرت،
مرا از تمام بدی‌ها و خطرات دور کردی.
مادر،
تویی آن کسی که با تمام وجودت،
برای خوشبختی و موفقیت من تلاش کردی.
تویی آن کسی که با فداکاری‌های بی‌شمارت،
مرا به اوج رساندی.
تویی آن کسی که با عشق بی‌نهایتت،
مرا به بهترین انسان تبدیل کردی.
مادر،
تویی آن کسی که هیچ‌گاه نمی‌توانم محبت‌ها و فداکاری‌هایت را جبران کنم.
تویی آن کسی که همیشه در قلب من جای داری.
تویی آن کسی که تا ابد دوستت خواهم داشت.
محمدعلی مقیسه(لیمان) بیستم اسفندماه 1403
