از ابتدای آفرینش بشر، تا به امروز وسایل حمل و نقل از چهارپایان به خودرو، هواپیما، دوچرخه، قطار و کشتی تغییر کرده. با پیشرفت انسان و تکنولژی هر چیزی در این دنیا تغییر کرده بجز سیستم آموزشی (آموزش و پرورش) و به ویژه در کشور عزیزمان که همچنان آموزش غلط مورد استفاده قرار می گیرد. مدتی قبل که پسرم در حال مطالعه برای امتحانات پایان سال بود، دیدم که او در حال حفظ کردن برخی مطالب است که خیلی برایم جالب بود. البته ما هم همین مطالب را خواندیم ولی آن زمان خبری از این همه پیشرفت در تکنولژی نبود و ما باید اینها را یاد می گرفتیم. چون آن زمان نه موبایلی بود و نه اینترنتی که بتوانیم به راحتی در مورد مطلبی تحقیق کنیم. می توانید مقاله چرا عمل نمی کنیم را مطالعه کنید.
واقعاً چه اهمیتی دارد که بدانم شعر * ملکا ذکر تو گویم * را حکیم سنایی غزنوی سروده. یا شعر دماوندیه از آثار دیوان اشعار محمد تقی بهار است و یا شعر آزادی را عارف قزوینی در دیوان اشعارش نوشته. واقعاً اگر از کل مردم ایران بپرسید « عارف قزوینی کیست؟ ». مطمئنم ۹۹٪ اصلاً اسم اورا نشنیدند. من هیچ وقت اهمیت حفظ کردن تاریخ جنگها را نفهمیدم. به ویژه اینکه امروزه و با پیشرفت تکنولژی و تنها با چند کلیک ساده می توانیم کل این اطلاعات و میلیونها اطلاعات مرتبط دیگر را ساده تر و سریعتر پیدا کنیم.
وقتی در مورد کار و زندگی حرف می زنیم همه می گویند، هرکس باید در رشته و زمینه‌ای که مهارت و تخصص دارد فعالیت کند. و نباید در رشته‌هایی که تخصص و علاقه‌ای نداریم فعالیت کنیم.
ذهن انسان مثل یک هارد کامپیوتر است که همیشه نیاز به مرتب سازی و تمیزکاری دارد. ذهن را باید درست تغذیه کرد و همیشه اطلاعات مفید و مهم را در آن قرار داد. به نظرم روش آموزشی موجود فقط باعث اتلاف نیروی ذهنی می شود. به جای پر کردن آن با اطلاعات غیر مفید بهتر است ذهن دانش آموزان را با موضوعات مهمی مانند شیوه کار ذهن، چگونگی سرمایه گذاری خوب و اداره امور مالی، چگونه پدر و مادر خوبی باشیم، چگونگی برقراری روابط خوب و درست پر کنیم.
تصور کنید اگر این موضوعات در کنار درسهای اساسی در مدارس آموزش داده شوند با چگونه نسلی مواجه بودیم؟
در این صورت با مردمی خوشبخت که احساس خوبی درباره خود و زندگی دارند، مواجه بودیم. مردمی داشتیم که از لحاظ مالی و سرمایه گذاری سواد کافی داشتند و با سرمایه گذاری عاقلانه، اقتصاد کشور را شکوفا می کنند. آنها با همه روابط خوبی داشنتد و نقش خودشان را به عنوان والدین به خوبی ایفا می کردند. و در نهایت نسلی را تربیت می کنند که درباره خودشان احساس خوبی دارند و خلاقیت هایشان سر به فلک می کشید.
به امید روزی که مسئولین به این مسئله مهم پی ببرند و آزادی انتخاب درسهای مورد علاقه دانش آموزان را به خودشان واگذار کنند.
