کوچک تر که بودم، هر دعایی پای سفره ی هفت سین و وقت سال تحویل می کردم، به آن می رسیدم. سال هاست، هیچ آرزویی ندارم. تسلیم بازی سخت دنیا شده ام. به همین که بمانم و حذف نشوم قانع ام، اما خود این بی آرزویی و نخواستن، سرچشمه ی مصائب تلخ افسردگی و پوچی ست، که به تدریج سایر درد ها و مشکلات جسمی و روحی و اجتماعی دیگر را به دنبال می آورد. ضمن اینکه پرسش بزرگ از هدف زنده ماندن در این وضعیت تیره، گاه و بی گاه سر بر می آورد و همین اصل تحمّل و ادامه را نیز زیر سوال می برد که به افسردگی و اضطراب دامن می زند.
کوچک تر که بود، آرزوهایم شدنی بود. از این توهم دور بودن مسیر رها بودم. همه خوبی ها نزدیک بودند. هر چه می خواستی، می شدی.
فإني قريب، أجيب دَعوة الداع إذا دَعان فليستجيبوا لي وَليؤمنوا بي لعلهم يَرشدون
این روزها که مدت زیادی به تحویل سال نو نمانده، یادی از آن روز ها کردم و دلم رفت برای آن پاکی و شورمندی از دست رفته ی گذشته. دلم خواست که دوباره آن طور شود، شوم؛ چیزی بخواهم، چیزی که به آن از بن وجودم علاقه مند باشم. چیزی که مرا از جا بکند و به حرکت وا دارد. اما آن خواسته چه چیزی است؟
امسال آرزو می کنم بیشتر خودم باشم. بیشتر من باشم. بیشتر آزاد باشم. من، همان قدر من ام که آزادم. از جبرها، از جبر مادی، و نباتی و حیوانی و جغرافیایی و اجتماعی و طبقاتی و خانوادگی و غیره.
اما آزادی بیشتر با تقویت اراده حاصل می شود. اراده همان شمشیر مقاومت در برابر غیر من هاست: جبرها. اراده در حین ساختن عادت ها، استفاده و تقویت می شود. قوّه ای که هر چه بیشتر از آن استفاده شود، شدید تر می شود. مثل ماهیچه ها و عضلات در ورزش.
اتفاقا در این سال ها از نبود بسیاری از عادات خوب و بودن بسیاری از عادت های بد در رنج ام. ترجیح من این است که بجای در افتادن با عادت های بد، عادت های خوب را در خودم پرورش دهم.
برای انتخاب عادت های خوب، چند نکته را که میراث تجربه ی من در تعامل با خویشتن در این سال هاست در نظر دارم:
دوره ها، هرچه طولانی تر باشند، عادت جدید ریشه دار تر می شوند، ولی طولانی شدن دوره های عادت سازی باعث کاهش انگیزه و خستگی اراده می شود و ملائم با طبیعت راحت طلب و زود رنج نفس نیست.
طول دو هفته برای من مناسب ترین خواهد بود. و با حساب دوره های دو هفته ای در سال جدید می توانم 24 عادت جدید را پرورش دهم. ماهی 2 عادت.
6 مورد دیگر می ماند برای آینده که به مرور اضافه خواهد شد. هیچ عجله ای نیست باید در عین سخت گیری در استمرار این عادت های خُرد، در مطابقت با شرایط زمان و مکان منعطف بود.
مهم ترین باید: ورزش اراده برای رهایی و خویش پایی ست.
