خاطرات روزهای کرونایی (۴۶)

جمعه ۲۹ فروردین ۹۹

در ایالت تامیل هند، دو روز قبل گاو تو گاو عجیبی شده است. یک گاو مقدس بر اثر کهولت سن درگذشته. ۲۰۰ نفر قرنطینه را شکستند و در مراسم تشییع شرکت کردند. ۱۲۴۲ نفر در این استان به کرونا مبتلا هستند.

رژه بهداشت ارتش به جای رژه تسلیحاتی خیلی از نظر سمبلیک معنادار است. این همه سلاح در دنیا، اسیر ویروس وروجک نادیده شده‌اند. هیچ موسسه آینده‌پژوهی نتوانسته بود این معادله ویروسی را ببیند.

امروز آسمان خیلی غرغر می‌کرد. بیشتر از بارانش، سروصدا کرد. با ما بود. هی به‌قول برادرمان می‌گفت: وای که دلم طاقت دوریت رو هیچ نداره. بغض نبودن تو اشک هامو در میاره. عصر جمعه است دیگه.

بنا به اعلام خبری، کشورهایی که رهبرانشان زن هستند، خیلی موفق‌تر با کرونا مبارزه کرده‌اند. شاید برای این است که یک لحظه شک نکرده‌اند جان مردم بر اقتصاد اولویت دارد. مهربانی زنانه خیلی بیشتر به نفع بشر است تا خشونت‌های بنیان‌کن مردانه.

سیاست آقای روحانی از بقیه دنیا موفق‌تر بود.این قدر برنامه‌های مختلف اعلام کرد. باز کنید. ببندید. بروید سفر. نروید. اینجا باز باشه. اونجا نباشه که کلا کرونا گیج شده. دنبال یکی می‌گردد که اخبار طلایی از داخل دولت بیرون بدهد تا تکلیفش روشن شود.

چند نفر مدت زیادی توی یک‌جا زندان بودند. فرد جدیدی رفت و آمد نداشت. ۲۶ تا جوک بلد بودند. این قدر گفته بودند که به هر جوکی شماره داده بودند. به یکی‌شان هروقت می‌گفتند بین یک تا بیست‌وشش را بگو می‌گفت: شماره ۵۹، توضیح که می دادند بین یک تا بیست وشش. باز می گفت ۹۸.کلیپ همکار ما را در این مورد دیده بودید؟ تا اینکه یکی می‌گفت مثلا ۱۷. همه می‌خندیدند.

حالا هم جوکرهای ما آمادگی این همه زمان طولانی نداشتند. جوک ته کشیده. باید عدد بدهند.

با آقای دکتر پازوکی صحبت می‌کردم. استاد وارسته‌ای است. با گرایش‌های صوفیانه. می‌گفت احتمالا بشر پس از کرونا به همه این باورهای دینی خودساخته خود کفر خواهد ورزید تا در پس این کفر خدای حقیقی را ببیند. خیلی به دلم نشست.

تا فردا

سید محمدعلی ابطحی