راهبردهای ورود به بازارهای جهانی (قسمت اول: صادرات)

صادرات (Exporting)

این روش به عنوان محافظه کارانه ترین روش برای ورود به بازارهای جهانی و آزمون امواج بین الملی می باشد، که در آن از کارخانه های داخلی به عنوان پایگاه تولید برای صدور کالا به بازار های خارجی استفاده می شود و کلیه فعالیت های مربوط به فروش و بازاریابی در کشور مقصد انجام می شود.

میزان سرمایه مورد نیاز در این حالت بسیار کم بوده و برای تولید کننده به منظور صادرات، ظرفیت تولید موجود احتمالا کافی خواهد بود. یک سازنده می تواند یا به صورت مستقیم و یا به صورت غیر مستقیم و توسط شرکت های مدیریت صادرات از طریق عقد قرارداد با عمده فروشان خارجی مجرب در واردات به منظور انجام دادن کلیه وظایف توزیع و بازاریابی در کشورهای خود یا مناطقی از جهان، درگیری های خود در بازارهاب خارجی را محدود کند. چنانچه حفظ کنترل روی این وظایف سودمند تر باشد، یک سازنده می تواند در برخی با کلیه بازارهای هدف خارجی، سازمان های توزیع و فروش متعلق به خود را ایجاد کند.
در هر دو صورت، داشتن پایگاه تولید در داخل کشور خود و استراتژی صادرات، به بنگاه ها کمک می کند تا سرمایه گذاری مستقیم خود در کشورهای خارجی را به حداقل برساند و پیگیری موفقیت آمیز استراتژی صادرات در بلند مدت به ذقابتی بودن هزینه پایگاه تولید داخل کشور بستگی خواهد داشت.

آسیب های صادرات :
1- کشور مقصد تولید کننده آن محصول باشد و یا هزینه های تولید در کشور مبدا تا حد قابل ملاحظه ای بیشتر از کشور مقصد باشد.

2- هزینه های حمل کالا به بازارهای بین خارجی دور دست به طور نسبی بالا باشد.

3- تغییرات معکوسی در نرخ های مبادله ارز رخ دهد.

4- ایجاد محدودیت های واردات از طرف کشور مقصد مانند لزوم کسب مجوز های مختلف، ایجاد تعرفه های گمرکی بالا، کاهش سقف وارادات محصول و ...