مدتی پیش به فراخور رشته(مهندسی در سوانح طبیعی)یه آگهی که پیوستش یه لینک هم بود رو دیدم .
مضمونش این بود :
که توی کانال دانشگاه خودمون(دانشگاه تهران) هم قرار داده بودش و میگفت ایده ها و راهکارهای فناوری خودتون رو درباره سوانح طبیعی توی یه فایل 10 مگابایتی بفرستید به این لینک و بعدش برید نمایشگاه بین المللی و ارائه کنید و... خیلی هم کار خوبیه . کار نیکو کردن از پر کردن است.
منم یه جلسه اشونو رفته بودم و یه کمی هم صحبت کرده بودم و کمی هم خوشحال شدم که یه کم به نیاز حیاتی مردم ایران هست و خب از اون آرمان های همیشگی
بگذریم بریم سراغ اصل ماجرا و این تجربه مکرر
دلیل دوم هم هرکار علمی که باارزش باشه بالاخره ده مگابابت حداکثر توی پاورپویینت و...مشخصه
سومش هم اینکه بدون داوری و چیزی بره توی یه جلسه ای اون هم توی یه جای عمومی مثل نمایشگاه بین المللی باز هم مشخصه .
سومش هم اینکه بدون داوری و چیزی بره توی یه جلسه ای اون هم توی یه جای عمومی مثل نمایشگاه بین المللی باز هم مشخصه .
استاد هم کمی اصرار کردن و گفتیم باز هم سادگی بکنیم ببینیم چیه.همه چیز باید در عملکرد دید.
نمیشه اینجوری قضاوت و تصمیم گیری کرد. نتیجه اکثر وقتها تلخه ولی نمیشه بدون عملکرد نتیجه قطعی داد.
عدم قطعیت با وجود چگالی احتمال بالا رو باز هم گذاشتیم تو حیطه تست
کلی خلاصه کردیم کارمونو و فرستادیم به همون لینک کذایی . پیام سیستم هم اومد که با موفقیت ارسال شد و گفتم خب بریم دیگه برداشت کنیم .
جمعه رفتیم و سراغ یه خانمی و بهش گفتیم ما هم ارائه داشتیم . خیلی نامطلع بود . تا به حال کسی با غرور و اظهار بی اطلاعی و بی تاثیر بودن به شدت ایشون رو اینجوری قابل ستایش ندیده بودم . منم گفتم مرسی ولی خب این لینک بود و این آگهی و این هم نتیجه ثبت نام من و... خلاصه گوشی رو برداشت و مثل مدیرای مدیر رفت با تلفن حرف زدن
بعدش هم اینکه وقت و انرژی هیچ کس هم مهم نیست همون که اعتماد میکنه هم محکومه به فضولی و کار کردن در حیطه انحصاری دیگران .
حالا هم که اعتماد کردید و اینجوری ،نتیجه اش اینه که باید هزینه اعتماد کردن به ما رو هم به این شیوه بپردازید.
آقا نتیجه آخرش هم اینکه عکسها رو ببینید و قضاوت من و این ادعاها با شما
ضرب‌المثل‌ها آیینه تمام‌نمای فرهنگ، هنجارهای اجتماعی، عقاید و اندیشه‌ها، طرز زندگی، منش، مناسبات، تمدن، اخلاق و ... ملت‌ها هستند.
مثل‌ها عامل حفظ و بقای واژگان، کنایات و اصطلاحات زبان و باعث توانمندی و غنای آن نیز می‌شوند که از این حیث مثل، همان جایگاه شعر را در غنای فرهنگی ملت‌ها می‌یابد (ذوالفقاری، 1387).
************************
هر زمان کسی پولی را که عقلاً باید صرف خرج لازم و ضروری شود، در راه بیهوده، غیر ضروری و طریق غیرعاقلانه خرج کند، ضرب‌المثل فلانی «هرچه داشت خرج اتینا کرد» را به کار می‌برند.
منظور این است که فلانی هر چه داشت نفله کرد و از روی جوانی و خامی در راه غیر لازم خرج کرد.
حال باید دید این واژه «اتینا» چیست و چه نقشی در این عبارت مثلی دارد.
محمد حسین بهرامیان عضو هیئت علمی دانشگاه در مورد این مثل می‌نویسد: شادروان امیرقلی امینی در کتاب خود‌آورده در گذشته که مطرب‌ها و نوازنده‌ها در مجالس عروسی و مهمانی حرکتی می‌کردند و موسیقی می‌نواختند، یکی از آن‌ها کاسه‌ای را دور می‌چرخاند تا هر کسی که در آن مجلس است به کرم خود سکه‌ای را به آن‌ها تقدیم کند. در حقیقت هر کسی که پولی را به آن مطرب می‌داد، پول مفتی را از دست می‌داد و در راه بیهوده‌ای و خرج عطینا کرده بود.
عطینا در واقع همان «اعطینا»ست که در تلفظ عوامانه به این شکل درآمده است. زمانی که فردی شاباش یا سکه‌ای را به مطرب‌ها می‌داد، یکی از مطربان به صدای بلند اعلام می‌کرد که اعطینا یعنی «مرحمت فرمودند».
واژه اتینا با این وصف تحریف شده فعل عربی اعطیناست و از همین روست که از آن زمان تا به حال اصطلاح «خرج اتینا» به عنوان مثلی رایج در کشورمان جا افتاده
