اگر به یک رویداد بدون در نظر گرفتن پیشینه و ریشه های آن نگاه کنیم و براساس حب و بغض مان از کسی یا گروهی قضاوت کنیم، دچار بدترین نوع بی انصافی شده ایم.
ملت فلسطین قریب به هشتاد سال است که توسط نظام آپارتاید و اشغالگر اسرائیل با مشکلات و مصائب فراوانی مواجه شده اند، مقدسات شان از ابتدا مورد توهین قرار گرفته و جان شان در معرض خطر بوده، مال شان به یغما رفته و از خانه و کاشانه شان رانده شده اند. اینکه هنوز بزرگترین جمعیت آواره در جهان فلسطینی ها هستند و بزرگترین زندان روباز جهان غزه نام دارد، خود برای اهل انصاف نشانه ها در بر دارد.
سالهاست که در آن سرزمین جواب دوستی با خیانت، جواب سنگ با گلوله، جواب گلوله با توپ تانک و جواب خمپاره و موشک با بمباران هوایی و استفاده از تسلیحات ممنوعه داده شده است.
و در چنین شرایطی چه انتظاری می توان داشت؟
ملتی که سالها از بدیهی ترین حقوق خود محروم مانده است، چه کار باید بکند؟
روزی یاسر عرفات رهبر سازمان آزادی بخش فلسطین(ساف) و چهره کاریزماتیک و محبوب فلسطینی ها شاخه ای زیتون در یک دست و اسلحه ای در دست دیگرش گرفت و شاخه زیتون را به دنیا و طرف مقابل(اسرائیل) پیشنهاد کرد اما شاخه زیتون در محاصره دفتر کارش و مرگ مشکوکش در زیر چکمه ها له شد و تنها اسلحه اش باقی ماند، چه کسی آن شاخه زیتون را زیر شنی تانک ها پودر کرد؟
و حال خشونت افسار گسیخته، نژاد پرستی آشکار، قتل عام بی رحمانه و نقض و اجرایی نکردن قطعنامه های شورای امنیت و سرکوب بی رحمانه ملت فلسطین توسط نظام آپارتاید همچون آتش فشانی به خشمی ویرانگر تبدیل شده و تنها مسئول آن، کسانی هستند که هر روز به حرم شریف در بیت المقدس اهانت می کنند، شهرک سازی های غیرقانونی را در کرانه باختری ادامه می دهند، با محاصره و بمباران مداوم غزه مرتکب جنایت علیه بشریت می شوند و حق آوارگان فلسطینی برای بازگشت به سرزمین شان را نقض می کنند.
