امروز می خواهم در مورد قاضی شیطان (The Devil Judge) محصول سال 2021بنویسم سریالی جذاب با بازی های درخشان که جز دو سه قسمت که به طور محسوس روال داستان یکنواخت و بدون هیجان می شود در بقیه قسمت ها مخاطب را به خوبی درگیر می کند.
بعد از پایان این داستان بعید است ذهن شما در خصوص مفاهیمی چون
عدالت چیست؟ آیا برای تحقق هدف والای عدالت هر نوع وسیله ای مجاز است یا خیر؟ آیا در زمانه حاکمیت شیاطین بر جهان ، هیولا شدن اجتناب ناپذیر است یا خیر؟ جهان امروز ما دیستوپیا است یا اتوپیا یا یک جهان خاکستری؟ قدرت را چگونه می توان برای تحقق عدالت در بند کشید یا محدود نمود؟ آیا زندان های طویل المدت مجازات هایی انسانی است اما مجازات های بدنی و سالب حیات فاقد چنین وصفی است؟ چه کسی حق تعیین مجازات را دارد؟ عدالت خشن توجیه پذیر است یا خیر؟
با چالش مواجه نشود.
نویسنده و فیلمنامه نویس اثر یو سوک مون یکی از قضات سابق در کره جنوبی است که نگارش فیلمنامه های دیگری با مضمون حقوقی مثل میس حمورابی را در کارنامه دارد و بی شک اشراف او بر فضای کاری رشته حقوق اثر را قابل قبول تر ساخته است.
اثر شباهت هایی با شوالیه تاریکی دارد و شخصیت کانگ یو هان و افراد کمک کننده به او با بتمن و همراهانش نقاط اشتراکی دارند حتی دربرخی جزئیات شباهت های ملموسی دیده می شود.(کره ای ها در اقتباس فوق العاده عمل می کنند و حتی از جهاتی نسخه اقتباسی را ارتقا می دهند یا به گونه ای آن را تغییر می دهند که همانند اثر اولیه زیبا و قابل دیدن باشد )
اثر از همه گیر شدن کرونا اثر پذیرفته است و این موضوع برای همیشه به یاد خواهد ماند.
موسیقی های متن اثر دوست داشتنی است
ارتباط شخصیت کانگ یو هان و کیم گا یون در چارچوب اصطلاح جدیدی به نام برومانس قرار می گیرد که برای برخی جوامع غربی و شرقی مفهوم عجیبی به نظر می رسد.
در این اثر با یک دارک هیرو Dark hero روبه رو هستیم
به شخصه سکانس هایی که در قلعه کانگ یو هان اتفاق افتاد را دوست داشتم و حس می کردم روحم در آن قلعه پر راز و رمز تسخیر شده و چیزی که بیش از حد ذهنم را درگیر کرد این بود
باید جهان دیگری برای قضاوت کردن منصفانه و عادلانه رفتار آدمیان وجود داشته باشد و خداوند احکم الحاکمین است و گرنه زندگی کردن در این جهان نوعی بازی غیر منصفانه و ناعادلانه است که برای ادامه دادن و به پایان رساندنش دچار شک و تردید خواهی شد (اثر چنین اقتضائی ضرورتا ندارد اما آنچه در پایان اثر مرا خیلی درگیر کرد همین موضوع بود)
اثر مناسب نوجوانان و کودکان زیر 15 سال نیست.
نویسنده اثر در یک مصاحبه تعبیر جالبی از روابط انسانی در اثر بیان می کند او معتقد است :
رابطه جونگ سون آه (زن گربه ای) با کانگ یو هان ( بتمن) در قالب
I want to have you
رابطه افسر یون سو هیون با کیم گا یون(به نوعی رابین) در قالب
I want to protect you
و رابطه کیم گا یون و کانگ یو هان در قالب
I want to know you
قرار می گیرد
چیزی که در بسیاری از روابط انسانی ساری و جاری است
نماد گرایی اثر هم قابل توجه است اپلیکیشن رأی گیری، Dike است. دایکه از الهه های عدالت در یونان باستان است که مشابه اش با نام های میس، فورتونا، جاستیتیا، رشن در فرهنگ های مصر، روم و ایران باستان دیده می شود و در غالب موارد در قالب یک زن ترسیم شده است اگرچه رشن مرد است.
فارغ از این نماد، علامت صلیب در جای جای اثر حتی در زخم های پشت کانگ یوهان جلوه گر می شود.
آیا اثر دموکراسی را به چالش می کشد؟ بعید می دانم
اگرچه که جهت دهی افکار عمومی مخصوصا با ابزار رسانه و در قالب حباب های رسانه ای کار راحتی است و گاهی نیاز است به دور از واکنش های سریع و شتاب زده اکثریت، تصمیم گیری صورت گیرد اما اثر دموکراسی و رأی اکثریت را نقد نمی کند بلکه معتقد است هرجا خشم فروخورده باشد اکثریت واکنش عاطفی خواهند داشت.
در مقابل به شخصه بر این باورم که اکثریت، هیچ گاه معیار حق و باطل نخواهد بود برای فهم حق و باطل باید سراغ تفکر و تعقل رفت و اکثریت یا اقلیت بودن ها صرفا برای تمشیت امور و رفع نارضایتی ها کارکرد دارد اما واقعیت را تغییر نخواهد داد.
رأی گیری عمومی در دادگاه های پخش زنده به نوعی اشاره به هیأت منصفه در نظام های حقوقی معاصر دارد که به طرق مختلف محدودیت هایی بر آن وارد شده است تا بی ضابطه نماند.
اما در نهایت
به نظر شما داشتن چنین دادگاه های پخش زنده ای آن هم با شیوه رأی دهی عمومی برای جرایم خشونت آمیز سازمان یافته، جرایم ذی نفوذان و قدرتمندان در جامعه، یا مفسدین اقتصادی که به منابع ملی دست درازی می کنند پیشنهاد خوبی است یا خیر؟
