شارلوت برونته نگارنده ویلت از برجسته ترین نویسندگان ادبیات کلاسیک و خالق جین ایر می باشد.ذکر همین دو نکته کفایت می کند که دوستداران ادبیات کلاسیک وسوسه شوند ویلت را مطالعه نمایند.
ویلت متأخرترین اثر کامل شارلوت به لحاظ نگارش است( چراکه به لحاظ زمانی رمان پرفسورش دیرتر به زیور طبع آراسته شده حال آنکه نگارشش به قبل از جین ایر بازمی گردد و رمان اما هم اگرچه متأخرترین آثار به لحاظ نگارش بود اما هیچ گاه کامل نگشت)
همین متأخربودن نشان از پختگی نویسنده در تعابیر و سیر داستان دارد.
ویلت داستانی است متعلق به حدود ۱۵۰ الی ۲۰۰ سال پیش، داستانی که شما را با زوایای مختلف فرهنگی اروپای آن ادوار آشنا می سازد ( مثلا نوع گزینش رنگ لباس ها متناسب با سن ، ناپسند بودن نگاه دوشیزگان بر پرتره کلوپاترا و..) علاوه بر آن ویلت یک روایت خطی ثابت دارد داستانی که اگرچه تلاطم و هیجان لازم برای درگیری مخاطبش را فراهم نمی آورد، شدیدا او را علاقه مند می سازد که سر از کار لوسی و آینده اش درآورد آن هم نه ناگهانی بلکه به مرور زمان ( به اعتقاد من ویلت از آن دست کتاب هایی است که خواندنش ممکن است یکی دو ماه طول بکشد)
ویلت آرامشی را به جانت هدیه می کند بی هیاهو بی هیجان.بعید است بعد از خواندنش علاقه مند شخصیت آرام، مستقل و باوقار لوسی نشوی مخصوصا گفت و‌گوهایش با دوشیزه فنشا که نشان می دهد چقدر این دختر واقع گراست.
تجربیاتی که شارلوت برونته در زمینه تدریس به عنوان معلم و در مقام یک دختر کشیش داشته عمیقا بر او و داستان هایش سایه افکنده و ویلت نیز از این امر مستثنا نیست. با این همه مهم ترین اشکالی که به اعتقاد من بر رمان وارد است توصیف جزئیاتی است که اگرچه به جهت ریزبینی نگارنده قابل تحسین است اما اثر را گاهی غیر قابل تحمل می سازد. با این همه اثری است قابل توصیه و البته دوست داشتنی
