آیا ذخیره ساز مبتنی بر نرم افزار (SDS) واقعاً یک محصول جدید می باشد و یا با تغییر شکل تکنولوژی ذخیره سازهای فعلی به وجود آمده است؟ در واقع این محصول تلفیقی از دو حالت فوق می باشد.
با افزایش این قبیل سوالات و ابهامات، تصمیم گرفتیم که نظرات و عقاید موجود در خصوص این ذخیره سازهای مبتنی بر نرم افزار (SDS)، که نوظهور نیز می باشند را به نگارش درآوریم. هنگامی که با این تکنولوژی جدید آشنا شدیم، اولین سوالی که ذهنمان را درگیر کرد، این بود که آیا SDS واقعاً یک محصول جدید می باشد و یا کمپانی ها سعی بر آن دارند که یک تکنولوژی موجود را به گونه ای تغییر شکل دهند که دیگران را مسحور خویش سازند. در واقع ذخیره سازهای مبتنی بر نرم افزار (SDS) یک محصول جدید می باشند که با تغییر شکل تکنولوژی های سابق به وجود آمده اند. اگر ما بخواهیم برای این گروه از محصولات از تعریف خاصی استفاده کنیم، من فکر می کنم که این تعریف باید دربرگیرنده موارد زیر باشد.
از زمانی که نیاز به ذخیره سازی شکل گرفته، برای تعریف و ایجاد ذخیره سازها از نرم افزار بهره برده ایم. حتی می توانیم برنامه ای مانند Volume-Manager را در اصل یک نرم افزار تعریف کننده ذخیره ساز به حساب آوریم. همچنین می توانیم هر چیزی که مربوط به مجازی سازی ذخیره سازها باشد را نیز در این زمره به حساب بیاوریم. همانطور که می بینیم، اکثر فروشندگان ذخیره سازهای مجازی نیز همین عقیده را دارند و به همین منوال عمل می کنند. البته ناگزیر از تفاوت این محصولات، ولی هر دو نوع ذخیره سازهای مجازی و مبتنی بر نرم افزار، سرویس های خود را از سیستم ذخیره ساز جدا نموده و به ذخیره سازها اجازه می دهند تا سرویس هایشان را در سرتاسر دیسک ها و ذخیره سازهای Solid-State عرضه کنند.
من فکر نمی کنم که در خصوص این جدایی تاکنون مورد بحث برانگیزی وجود داشته باشد. اگرچه، من صحبت خودم را اینگونه تصحیح می کنم که در پاراگراف بالا محصولات به نرم افزارهایشان نیاز دارند تا بر روی ماشین های مجازی اختصاصی اجرا شوند. این حقیقت که چون سرویس های شما مجازی هستند، به این معنا نیست که دیگر به هیچ تجهیزاتی نیاز ندارید؛ بلکه بدان معناست که شما دیگر به سخت افزار نیاز ندارید، که این در واقع بیانگر یک ذخیره ساز مجازی در بستر مجازی سازی می باشد. گفته می شود که تجهیزات ذخیره سازی مورد استفاده در بستر مجازی، می توانند عاملی برای بهبود سرویس دستگاه های خارجی اختصاصی نیز در نظر گرفته شوند؛ زیرا با توجه به مقیاس زیرساخت مجازی این مسئله سبب هماهنگی هرچه بیشتر، بین کارآیی ذخیره ساز و هزینه های مربوطه می گردد. بنابراین می توان گفت که یک ذخیره ساز مبتنی بر نرم افزار (SDS) یک سیستم عامل یا Hypervisor می باشد و برای اجرای نرم افزارش نیاز به هیچ ماشین مجازی خاصی ندارد. همانطور که در مقاله "ذخیره ساز Hypervisor چیست؟" نیز صحبت شده است، سیستم عامل (OS) یا ارائه دهنده Hypervisor (با بسط آن)، سبب می شوند که خصیصه هایی همچون Thin Provisioning،Snapshots ، Cloning و Replication به ذخیره ساز نرم افزاری اضافه شود. به هر حال چیزی که از سخت افزار فیزیکی ذخیره سازها انتظار داریم، طراحی قابل اعتماد (Reliable Design) و در دسترس بودن بالا (High Availability) می باشد.
برای کارشناسان IT، مواردی که در بالا گفته شد، بیش از یک بحث و گفتگو در خصوص مفاهیم می باشد و هر کدام از موارد فوق از جایگاه و ارزش خاص خود برخوردارند. همانطور که دیتاسنترها (Data Center) با شیب تندی در مسیر مجازی سازی در حال حرکت هستند، ذخیره سازهای مبتنی بر نرم افزار و ذخیره سازهای مجازی در بستر مجازی سازی، به عنوان یک متد ایده آل جهت تعیین مقیاس ظرفیت ذخیره سازها و بهبود کارآیی آن در محیط های مجازی در نظر گرفته می شوند. ذخیره سازهای مجازی شده که بر روی سخت افزارهای اختصاصی و بدون وابستگی به سخت افزار خاص سرویس می دهند، مزایای ذخیره سازهای مبتنی بر نرم افزار را در زیرساخت های مجازی و غیر مجازی را ارائه می دهند.
* منبع
