این موضوع در کار خیلی مهم است که بپذیریم شخصی که در راس یک مجموعه قرار دارد، به عنوان فاندر یا مدیر یا با هر عنوان دیگری، ممکن است در پاره ای موارد تردید کند. او هم بسیاری چیزها را نداند و گاهی بترسد. او هم به امید نیاز داشته باشد و دوست داشته باشد که توسط دیگران به او کمک شود. نگاه مطلق همواره با خود مشکلاتی را به همراه می آورد. نگاه مطلق باعث می شود ما به شخصی که در راس قرار دارد به چشم یک ناجی نگاه کنیم. نه یک دوست. به چشم یک ناجی که از او انتظار داریم تمامی مشکلات مالی را به یک چشم به هم زدن حل کند، اسکرام مستری کند، بر قراردادها نظارت کند و دست آخر همه چیز را بداند و حق را به حق دار بدهد.
شخصی که در راس یک مجموعه قرار دارد مثل همه ی افراد دیگر دارای مشکلات و نواقصی است. اگر گزارش های اشتباه دریافت کند،تصمیمات اشتباهی خواهد گرفت. اگر دیتای غلطی به او برسد، تصمیم غلطی گرفته می شود.
هر مجموعه معمولا دارای یک تصمیم گیر و تعدادی تصمیم ساز است. اگر تصمیم ساز هستید خواهش می کنم نسبت به مسئولیتی که دارید اهمیت قایل شوید. بی دقتی های شما می تواند یک سازمان را به جهت اشتباهی هدایت کند و در نهایت همه ی افراد، تصمیم گیر را مقصر داستان می دانند بی آن که به نقش تصمیم سازان بهایی داده باشند.
در کار گروهی همه ی افراد مسئول هستند. ما مسئول تمام چیزهایی که می دانیم و نمی دانیم هستیم و چه زیباست که گاهی به این ندانستن اعتماد کنیم. قبول کنیم که همه چیز را نمی دانیم و نمی توانیم پیش بینی کنیم اما می توانیم به پیش رویم. این رمز موفقیت است. در تاریکی هم حرکت کنیم. آن هنگام که تردید ما را فرا گرفته است باز هم به پیش رویم و امیدوار باشیم. به نادانسته های خود هم اعتماد کنید اگر چیزی را نمی دانید آن ندانستن هم بخشی از تصمیمی است که می گیرید.
