در هر مقطع زمانی در زندگی، میشه شاد بود یا غمگین. اونچه باعث شادی یا غم ما میشه، نه رویدادهای بیرونی بلکه طرز تلقی و نگاه ما به واقعیات پیرامونی مونه.
دن گیلبرت تد تاک فوق العاده ای داره با نام "علم شگفتی آور شادی". در این سخنرانی آگاهی بخش گیلبرت از مفهوم شادی ساختگی اسم می بره و اون رو هم تراز شادی واقعی می دونه.
در واقع هیچ تمایزی بین این دو در مغز ما وجود نداره. اون چه ما به عنوان شادی ساختگی می شناسیم، به این خاطر ساختگی تلقی میشه که در تناقض با باورهای پذیرفته شده اجتماعی ما قرار می گیره.
ما عادت داریم که اگر یک فرد 48 ساله که آبدارچی یک اداره است، ساعت 5.5 صبح از خونه میاد بیرون و ساعت 10 شب بر می گرده خونه، کلیه اش در حال دیالیزه و پیکان مدل 69 اش هم مدام اذیتش می کنه، رو شاد ببینیم، به خودمون و به همدیگه بگیم:
طرف داره فیلم بازی می کنه. با سیلی صورتش رو سرخ نگه می داره و ...
با این حال چنین فردی در عالم واقع وجود داره و من می دونم نه تنها خودش واقعا شاده، بلکه از گرمای وجودش خیلی آدم های دور و برش رو هم شاد می کنه.
این شادی رو نمیشه ساختگی دونست. برعکس این شادی یک شادی اصیله. منبع این شادی اما از جایی نشات می گیره که برای ایجاد کردنش باید یک چیزی رو برای خودمون بسازیم.
ما باید ذهنیتی در خودمون ایجاد کنیم که بتونیم در هر شرایطی امیدمون رو از دست ندیم و حتی اگر شده ساختگی خودمون رو محکم بگیریم و شاد نشون بدیم.
استفاده از عینک روشن بینی باعث میشه به مرور ما به مثبت دیدن همه چیز عادت کنیم و حتی در سخت ترین شرایط، باز هم روحیه مون حفظ کنیم.
نوشتن این مطلب به این معنی نیست که من در روشن بینی و همیشه مثبت بودن، به خودم نمره قبولی می دم. من هم خیلی وقتها ناامید می شم و در آستانه شکستن و فرو ریختن قرار می گیرم. با این حال سعی می کنم همچنان پایدار بمونم. یک قدم دیگه هم بردارم و امیدوار باشم، این قدم آغاز یک تغییر بزرگتره.
@whiteboard
