عشق یاد آور زیبایی هاست... عشق فصل گذر از تلخی هاست...
عشق را بنگر و تَأمّل کن که این هدیۀ الهی از انسان چه ها که نساخته و با تار و پود انسان چه ها که نکرده...
چه فرهادها که در کوه ها آوارۀ عشق شده اند و چه حلّاج ها که در پای چوبۀ دار، خود را فدای عشق نکرده اند...
عظمت عشق برگ سبز درخت را که فصلی را با غرور در بالا مانده، به پایین می کشاند، تا بزرگی خویش را اثبات کند...
عظمت عشق قطره های آب را به صورت بلورهای زیبا درآورده و رقص کنان از آسمان به زمین می کشاند و زمینی را به سفیدی تبدیل می کند...
عظمت عشق شاخ های خشکیده و زمین یخ زده و مرده را، حیاتی دوباره بخشیده و آن را به سبزی و طراوت تبدیل می کند...
عظمت عشق انسانی را با وجود این که میداند به خون او تشنه اند و کمر بر قتل وی بسته اند، یِکّه و تنها به محراب عبادت می کشاند و او می ماند و فَرقِ شکافته اش...
عظمت عشق انسانی را به سرزمین بَلا می کشاند و او خون فرزندش را با عشق، نِثار معشوق می نماید...
عظمت عشق تحمل سال ها زندان را که روز از شب تشخیص داده نمی شود، برای انسانی شیرین می کند...
عظمت عشق است که آهویی را به بازگشت به سویِ صیّادی که او را در بند کرده بود راغِب می سازد تا ضامن خود را عاشقانه رو سفید کند...
عظمت عشق است که انسانی را در بدترین شرایط و بسته بودن درب ها، از ناپاکی حفظ می کند، و با این که تمامی شرایط برای ناپاکی و گناه، مهیا می باشد، او می داند که معشوق او را می بیند و عشق است که او را با امید به سوی درب های بسته هدایت می کند و معشوق درهای بسته را به روی او می گشاید تا پاکی عشق، او را نجات دهد...
عظمت عشق است که دانه ای را که در غربت و تنهایی در زیر خاک است، با حرارت و دست نوازِش خود، تبدیل به یک خوشه می نماید...
عظمت عشق است که از خاک سیاه و تیره، گیاهان سرسبز و دارای رنگ های مختلف را می رویاند... شگفتا و عَجَبا از این عشق که چه ها نمی کند...
دنیا عاشقانه های بسیاری دارد... و چه عاشقانه ای بهتر از این که حضور معشوق را در همه جا درک کنیم...
و عشق همچنان باقیست... به امید پرواز...
