گویند در زمانه ای نه چندان دور و در بِلادی به نام ایران، مرضی همه گیر و چه بسا جهان گیر شد که نامش را کرونا کووید 19 قرار دادند همی (هنوز برای مورخان سوال است علت این نامگذاری )
این مرض سبب بسیاری از اتفاقات ریز و درشت در آن بلاد شد.
از تعطیلی مساجد و بازارها تا تعطیلی مکتب خانه ها و اکابر و ...
از همان روزهای ابتدایی این مریضی، محصلانِ تعطیل شده، نعره زنان و عربده کشان هرکدام به سمت بیابانی و کوچه ای رهسپار شدند و فریادها سر دادند که ایول ایول، تعطیل شدیم رفت و با این ترانه پایکوبی می کردند.
ولی غافل از اینکه علم تعطیل بردار نیست و معلمان نقشه ای برای آنها اندیشیده اند که نگو و نپرس
پیران و مرادان که دستی بر آتش داشتند سریعا به فکر آموزش از راه دور و بقولی آموزش در فضای غیرحقیقی و الکی اینترنتی گرفتند. این کار آنها که با نِق و نوق بسیار درس آموزان همراه شد، نقصان کم نداشت، اما کج دار و مریز این برنامه اجرا شد.
تا اینکه فصل امتحانات شد و فریادها به سر آمد که وااصفا وامصیبتا، حال چگونه از این محصلان طفل معصوم امتحان بگیریم.
هرکس از روئسا به میل خویش دستوری عرضه کرد. از برگزاری حضوری امتحانات با رعایت فاصله گذاری اجتماعی (اصطلاح فاصله گذاری اجتماعی از دیروقت در این بِلاد باب بوده و مورد استفاده قرار میگرفته است) تا برگزاری آنلاین امتحانات بخاطر کرونا
درس آموزان نگون بخت که حیرون و سیرون به دنبال خلوتی برای اندیشیدن پیرامون این واقعه بودند، با یک ذکر اساسی، روزگار سپری می کردند و درس می خواندن چه درس خواندنی ، وآن ذکر هم این بود که بر باعث و بانیش لعنت (مردم آن روزگار ، مردم بِلاد چین را باعث و بانی هرچیزی میدانستند)
در هر حال درس آموزان پیر و جوان همگی سردرگریبان فرو برده و شروع به علم آموزی کردند، بی خبر از آینده خویش و آنچه برایشان تقدیر شده
با هرشرایطی امتحانات آن سال نیز برگزار شد و تنها خاطراتش ماند برای ثبت در تاریخ و با توجه به اینکه مردم آن دوره از تاریخ به کسب تجربه و بررسی آثار تصمیمات، علاقه ای نداشته و وقعی نمیداند هیچ تاثیری در بهبود عملکرد ها و تصمیم گزاری ها ایجاد نکرد و بود هر آنچه بود و ماند هرآنچه ماند و شد هرآنچه شد.
