به نظرم ما نیاز داریم که در زندگی یک دغدغه‌ی اصیل و جدی داشته باشیم و انرژی و مسیر زندگیمون رو روی اون سرمایه‌گذاری کنیم. اما سبک زندگی رایج در جامعه چه ایرانی چه غیر ایرانی، رسانه‌ها، نظام‌های سرمایه‌داری و ... با ایجاد دغدغه‌های سطحی و مقطعی، از نمرات مدرسه گرفته تا خرید فلان چیز لاکچری و انتشار عکسش در اینستاگرام، علاوه بر اینکه این پتانسیل و توانایی رو از بین می‌برند و اون رو ضعیف می‌کنند، باعث ایجاد نوعی احساس پوچیِ بعد از رسیدن به هر کدوم از اونها هم می‌شوند. بی هدف انگاشتن زندگی هم به نحوی متاثر از این قضیه است. چرا که در پس رسیدن به هر هدف غیر مهم، چیز ارزشمندی به انسان نمی‌رسد. در حالیکه انرژی و زمان نسبتاً زیادی از انسان می‌طلبد.
اما ویژگی‌های اون هدف اصلی چی میتونه باشه؟ چندتا مورد هست که به ذهن خودم میرسه، اینکه مثلاً اون کار رو هیچ ربات و برنامه‌ای، هر چقدر هم پیشرفته، نتواند انجام بدهد. اما با توجه به روند رشد علوم کامپیوتری، فهمیدم که این موضوع به سخت افزار کار بستگی نداره، یعنی هر چقدر هم کار شما سخت باشه در نهایت ربات‌ها به احتمال زیاد قادر به انجام اون خواهند بود. پس باید تغییر رو در بٌعد دیگری از کارها مثل قصد و نیت انجامش و ... ایجاد کرد. یا ویژگی دیگری میتونه این باشه که نتیجه‌ی اون کار به زمان یا مکان خاصی بستگی نداشته باشه. برای مثال اگر شما شب کنکور تصادف کنی، زحماتت تا حد خوبی به هدر میره. و گویا اصلاً در این باره عملکردی نداشته‌ای.
فکر میکنم اگر بتونیم این ویژگیها رو در زندگیمون پیاده کنیم، تا حدودی آرامش نسبی‌ای پیدا خواهیم کرد.
