در طراحی یک سوراخ از اندازه‌های استاندارد استفاده کنید که با مته‌های موجود در بازار قابل ایجاد باشند. اندازه سوراخ‌های غیرمعمول توصیه نمی‌شود زیرا به ابزارهای سفارشی نیاز دارند و هزینه ساخت را افزایش می‌دهند.
در حالت کلی توصیه می‌شود که سوراخ‌های کور با انتهای مخروطی طراحی شوند و نه صاف. چرا که ایجاد سوراخ‌هایی با کف صاف به خصوص در سوراخ‌هایی با قطر پایین نیاز به ابزارسازی خاصی دارند که باعث افزایش هزینه و زمان ساخت می‌شود.
در عملیات سوراخ‌کاری، توصیه می‌شود از تلاقی سوراخ‌ها با حفره‌ها خودداری شود. در غیر اینصورت احتمال شکستن ابزار مته وجود دارد. در این مثال، اگر یک تقاطع اجتناب ناپذیر باشد، همانطور که در تصویر نشان داده شده حداقل خط مرکزی سوراخ باید خارج از حفره باشد.
از طراحی سوراخ‌های جزئی یا ناقص خودداری کنید زیرا اگر قسمت بزرگی از سوراخ خارج از ماده باشد، احتمال سرگردانی مته زیاد است. و اگر محور سوراخ روی لبه ماده یا نزدیک آن باشد، مشکل می‌تواند شدیدتر شود. اگر سوراخ جزئی اجتناب ناپذیر است، پس مطمئن شوید که حداقل 75٪ از سطح سوراخ باید در داخل ماده باشد.
از سوراخ‌های عمیق و با قطر کم باید اجتناب کرد زیرا ماشین‌کاری آنها دشوار است. مته‌های با قطر کوچک تمایل به سرگردانی دارند و مستعد شکستن هستند و همچنین براده‌برداری در حین ایجاد سوراخ‌های عمیق دشوار می‌شود. بنابراین توصیه می‌شود که نسبت عمق به قطر سوراخ کمتر از 3 باشد و اگر این نسبت از 5 بیشتر باشد سوراخ مدنظر عمیق درنظر گرفته می‌شود.
مته‌ها باید به سطوحی که عمود بر خط مرکزی سوراخ هستند وارد و خارج شوند. اگر نوک مته با سطح نامناسب تماس پیدا کند، نوک به دلیل عمود نبودن محور سرگردان خواهد شد. همچنین پلیسه‌های اطراف محیط سوراخ، ناهموار خواهند بود که پلیسه‌برداری را دشوارتر می‌کند.
برگرفته از: A Definitive Guide To Design For Manufacturing Success
