انقلاب یعنی زیر و رو شدن، دگرگونی شدید و تغییر زیادی که اینقدر زیاده که نمیشه بهش گفت تغییر!
معمولا وقتی شور یه چیزی در میاد، زمانه برای انقلاب مستعد میشه!
به همین خاطر، شعارهای انقلابی عموما ناظر به نقطه ی مقابلِ وضعیتِ موجودِ شور در اومده ست؛ و انقلابی ها هم معمولا مطالبات اصلی شون قابلیت خلاصه سازی در این عبارت رو داره : هر چی که هست، برعکس ش، اونم شدید.
تا همینجاش - فارغ از اینکه پسوند و پیشوندِ انقلاب چیه و کجای دنیا اتفاق میفته و در چه چارچوب نظری ای معنا میشه و چقد دوست و دشمن داره- برای نوآورانه بودن مفهوم انقلاب کافیه. چون داره میگه: من حرفم، همون حرفی ه که شرایط موجود اصلا بهش میدون نداده که رو بیاد، اصلا! وگرنه زیر و رو شدن لازم نبود!
حرف هایی که "شرایط موجود" بهشون میدون نمیده -در هر محیطی- حرف های نو هستند، و این "نو" بودن واقعا وابستگی جدی ای به "تازگی" نداره! یعنی ممکنه اصلا ریشه های اون حرف "نو" خیلی هم قدیمی باشن!!!
بعبارت دیگه "نوآوارنه" بودن، ارتباط مستقیمی با تجدد نداره. مخصوصا در دوره ی حاکمیت تجدد!
و یا کمی سخت گیرانه تر، در دوره ای که تجدد دیگه شورش رو درآورده!
شاید به همین خاطر ه که جریان های جدید و انتقادی دنیا، بالاخره یه جایی از سر و دم حرف هاشون به پیش از تجدد بر میگرده (حتی اگه بخوان دوره ی بعد از تجدد "پست مدرن"، نام بگیرن)
نکته ی جالب اما اینجاست که این جریان ها، هیچ وقت از انتقاد به انقلاب نقل مکان نمی کنن!
چون ما با قوی ترین نسخه ی پدیده های شور درآر زمانه مون طرفیم؛ تجدد!
این پدیده -که خداییش بشر وقت زیادی واسه ساختن و پرداختن ش گذاشته- مثل نسخه های قبلی نیست که فقط و فقط در یک جبهه -که اون هم درآوردن شور ماجرا بود- آرایش گرفته باشه، بلکه با هوشمندی تمام، خودش جلودار سرزمین "نوآوری" هم شده!
دنیای جدید، با جاگذاری امکان نوآوری در درون خودش - و به نفع قواعد خودش- عملا امکان انقلاب (نهایت نوآوری خواهی علیه جریان حاکم) رو از بین برده.
حالا حتی کنش گرانِ گفتمان های رقیبِ تجدد هم، "نوآوری هاشون" در دیگ اون میجوشه، با ذائقه ی اون چشیده میشه، با اشتهای اون سرو میشه و ....
اینجاس که واقعا میشه گفت: شورش رو در آوردن!
