درختان خسته
چند سال پیش بود، از دل کویر خشک اصفهان راهی شمال شدیم تا آب و هوایی عوض کنیم تا کمی فاصله بگیریم از سکوت بیابان از یکنواختی دیوانه کننده ی کویرِ اطرافمان . شاید با خودت بگویی کویر که آرامش بخش است دیوانه کننده نیست، خوب این برای کسی صدق میکند که اسیر زندگی در شهرهای شلوغو پرسر و صدای مدرنیزه شده و بی روح باشد یا کسی که عمری در هوای شرجی مناطق شمالی کشورروزگار گزرانده باشد . خلاصه راهی شمال شدیم بعد از ساعتها طی طریق به جنگلهای سر سبز و زیبای شمال رسیدم، برای رفع خستگی تصمیم بر این شد که چند ساعتی را در دل جنگلی که در امتداد مسیر بود اتراق کنیم. چند کلیومتری را زیر سایه سار درختان سر به فلک کشیده طی کردیم تا مکان مناسبی برای استراحت و خوردن یک چای آتیشی دبش پیدا کنیم. بعد از انتخاب مکان کمپ و مستقر شدن فک و فامیل من و برادرم تصمیم گرفتیم کمپ را رها کنیم و چند دقیقه ای را در خنکای این جنگل زیبا پیاده روی کنیم، کمی که دور شدیم با صحنه ی عجیبی رو به رو شدیم . صحنه ای که از همان ابتدا عمق فاجعه را نشانمان داد تصویری که هنوز برای توصیف کردنش زبانم به لکنت می افتد و دستم به قلم نمی رود . منظره ای از درختانی که از فرط خستگیه ایستادنهای چندین ساله دراز به دراز روی زمین خوابیده بودند و صدایی که اصلا انتظار شنیدنش را نداشتیم صدای دلخراش چند اره برقی وحشی قاتل، خدایا چطور دلشان می آید نفسم داشت میگرفت صدای گریه جنگل را شنیدم دل آسمان هم گرفته بود نم نم اشک درختان روی صورتم می چکید. چه بر سرِ ما انسانها آمده که اینقدر بی رحم شده ایم چه بر سرِ ما آمده که اینطور به جان طبیعت افتاده ایم . و تبر به ریشه ی خودمان می زینم همین طور که پیش برویم پایان زمین نزدیک است باید کاری کرد باید به خود بیاییم ریه های زمین در حال نابودی است،حالِ زمین خوب نیست باید کاری کرد.
#پیک زمین
#پیک_زمین
