ای شعر، ای کیمیای واژه ها !
اینک که جغرافیای جهان در احتکار استبداد است
و مغز انسان در استعمار عشق،
تو اقلیم کوچکی را در ذهن من،
باقی بگذار برای اندیشیدن به آزادی
اینک که کودک استبداد،
گردن بندی به سینه دارد،
از شاپرک های مرده ی آزادی،
اینک که آزادی،
چون پروانه ای دنبال می کند،
حلقه ی گل بر روی تابوت انسان را،
تو ای شعر، تنها یک کلمه باش، و آن هم آزادی.
مهدی بابایی ( سوشیانت )
