تردستی یا چشم‌بندی یا شعبده فنّی ست برای خلق نمودن اثری عجیب به حواسّ انسان‌ها به روش خاص. چه مرموز و چه با روش‌های فیزیکی؛ چه بر ذهن اثر گذارد و چه بر چشم و گوش و حواس.
سحر و جادو، که شامل زیرشاخه‌های توهم، جادوی صحنه ای و سحر از نزدیک می‌شود، از جمله هنرهای نمایشی است که در آن با استفاده از ابزارهای طبیعی مخاطبان با ترفندها، جلوه‌ها یا توهماتی از شاهکارهای به ظاهر ناممکن سرگرم می‌شوند. این باید از جادو یا ماورالطبیعه متمایز شود، تأثیراتی که ادعا می‌شود از طریق ماوراءالطبیعه ایجاد شده‌است. این یکی از قدیمی‌ترین هنرهای نمایشی در جهان است.
جادوی سرگرمی مدرن، با ابتکار جادوگر قرن نوزدهم، ژان اوژن رابرت-هودین، به یک هنر هنری محبوب در تئاتر تبدیل شده‌است. در اواخر قرن نوزدهم و اوایل قرن ۲۰، جادوگران مانند ماسکلین و دوانت ، هوارد تورستون، هری کلار و هری هودینی در طی دوره ای که به «عصر طلایی جادو» معروف شده‌است، به موفقیت گسترده تجاری دست یافتند. در این دوره، جادوی اجرایی به عنوان اصلی‌ترین سالن‌های تئاتر، ودویل و موسیقی برادوی تبدیل شد. سحر و جادو محبوبیت خود را در عصر تلویزیون حفظ کرد، جادوگران مانند پاول دانیلز، دیوید کاپرفیلد، داگ هنینگ، پن و تلر، دیوید بلین و درن براون شکل هنر را مدرنیزه کردند.
یعنی تردست به بیننده چیزی نشان می‌دهد که واقعاً اتّفاق نیفتاده؛ به این هدف که او باور کند.
