هوای آن بالا ها سرد است عرق روی پوستم می خزد باد با شدت به صورتم می خورد نفس نفس می زنم به ساعت ام نگاه می کنم ساعت پنج صبح است الان باید خواب بوده باشم تا ساعت ده بخوابم و یک ساعت هم توی تخت با موبایل مشغول باشم ولی نیستم وقتی کاری رو انجام نمی دی که همیشه انجام می دادی حس خوبی پیدا می کنی همیشه وقتی گرسنه هستی می خوری یه بار یه ساعت دیر تر بخور لذت بیشتری نمی بری؟ نفس عمیقی می کشم هوای سرد کوهستانی و باد های متوالی به ریه ام کشیده می شود چیزی که درباره ی کوهستان یاد گرفتم این است که اراده را قوی می کند تشنه ام بهتر است مقدار دیگری بالا بروم و به قله ی دوم برسم بعد آب بخورم
کوله ام را زمین می گذارم روی تخته سنگی اطراف قله می نشینم از آنجا همه چیز حقیر تر و کوچک تر می نماید آدم ها خواب هستند ساعتی دیگر بیدار می شوند بچه های شان را به مدرسه می برند و نصف روزشان در اداره ها مغازه ها و ترافیک می گذرد شاید آخر ماه پول شان را بگیرند و برای بچه هایشان خرج کنند سوسکی از تخته سنگ بالا می رود آن دست های کشیده و بدن چاق اش همیشه من را می ترساند دیگر نمی ترساند همیشه وقتی از چیزی که می ترسیدی دیگه نمی ترسی حس خوبی بهت دست میده من از مرگ می ترسیدم دیگه نمی ترسم من چند مان پیش تجربه ای نزدیک به مرگ را پشت سر گذاشته ام :
سرطان
هوای پرقدرت کوهستانی سنگین است و هر ریه ای قدرت تنفس آن را ندارد ماهیت کوهستان این است که کوهنورد را در طول مسیر تمرین دهد و ریه اش را قوی سازد تا به راحتی از هوای پاک از آلودگی را به شش ها بسپارد اندیشناک به آن پایین می نگرم شهر من زیر چشم هایم زیباست توده ای از تمدن توده ای از درک و شعور و عقل و احساس زیر چشمان من حیف که خیلی ها بی اراده خیلی ها معتاد تکنولوژی خیلی ها اسیر اداره و خیلی ها اسیر خود در جهان چه انسان هایی می توانستند چه بشوند و سرعت تکامل بشر چه مقدار تغییر می کرد اگر فیزیک دان ها انیشتین فیلسوف ها نیچه ریاضی دان ها گاوس و ادیبان گوته و مهندسان تسلا و نقاشان داوینچی می شدند اما واقعا این آرمان گرایانه است یا امکان پذیر؟
آیا این درست است که ما از یک سیستم انسانی و تمدنی موفقیت صد درصدی اعضا بخواهیم؟
به دست هایم نگاهی می اندازم از این دست ها چه کار هایی بر می آید
اگر....
