سینمای کره برعکس صنعت سریال سازیش همیشه منو شوکه میکنه. هر بار که یکی از فیلم های جنایی کره ای رو نگاه میکنم با خودم فکر میکنم اصلا مگه امکان داره این فیلم از دل اون فرهنگ بانمک و رمانتیک و اتفاقا به طرز عامدانه ای ساده لوحانه بیرون اومده باشه.
اما اینطور نیست. همونطور که ژاپن هم فقط انیمه های بانمک و خوراکی های کیوت نداره. تاریخ آسیای شرقی، خودش گواهی میده که چه خشونت عریانی تو این فرهنگ وجود داره و دیگه قصدی هم برای پنهان کردنش وجود نداره. چرا که خودش برگ برنده ایه در مقایسه با فیلم های آمریکایی که شهوت نشون دادن خشونت به شکل عریان رو دارن.
اگر به ژانر اسلشر در سینما علاقه مند باشید، بعد از ده دوازده فیلمی که تو این ژانر دیدید، دیگه هیچ چیز شما رو شوکه نخواهد کرد. اگر فیلم در نشون دادن خون و خون ریزی، خساست به خرج نده، به وضعیتی میرسی که فیلم بهت یادآوری میکنه:
من فقط همینو دارم. تازه همین هم خون نیست. سس کچابه !
برای من i saw the devil فیلمیه که ابدا در نشون دادن خشونت خسیس نیست. اتفاقا با شیطنت تمام در همون دقایق اول فیلم بهت پوزخند میزنه. فیلم بهت ثابت میکنه که از نشون دادن تک تک جزئیات هیچ ترسی نداره. اگر قراره چاقویی در بدنی فرو بره، از خون پاشیده شده روی دیوار تا صدای بریده شدن گوشت، همگی واضح و روشن نشون داده میشن. اگر قراره سری قطع بشه، لحظه بریدنش دوربین روی جاهای دیگه فوکوس نمیکنه. حتی وقتی بدن کاراکتر مرد ، جسد تکه تکه شده زن رو پنهان کرده بود، کارگردان با شیطنتی رعب آور کاری میکنه تا کاراکتر مرد از جلوی این صحنه بره کنار و تو تک تک اعضا بدن مقتولو ببینی که هر کدوم یه گوشه افتادن. بیمارگونه است. اون هم به شکلی کُره ای !
فیلم خیلی زود به جایی میرسه که احساس میکنم خب قصه تموم شد، چرا دو ساعت دیگه از فیلم مونده. انگار پازلی که بهت نشون میده ساده است، تا توقعی ازش نداشته باشی، ولی بعد میبینی که ساعت هاست درگیر پیدا کردن تکه های گم شده ای.
دیدن i saw the devil با اون پایان درخشان ، برای من لذتی دوباره بود. منی که شاید مدت ها بود هیچ فیلمی در این ژانر تکانم نداده بود !
