امروز مجلس ختمی شرکت کردم که من رو عمیقا به فکر برد .واین تک جمله دائم در ذهنم مرور میشه ((فرزندان پدرومادرها رو میکشند ودر سوگشان گریبان چاک میدهند)) .شماهم کمی روی این جمله فکر کنید. این خانواده ی بزرگوار مادر عزیزشان را درایام کرونا به دلیل داشتن دیابت از رفتن به بیرون ازمنزل منع کردند . مادر که زنی فعال وپرنشاط بود براثر خانه مانی دچار افسردگی شد و رو به داروها ی بشدت قوی اعصاب و روان آورد (البته باتجویز پزشک ) ایام کرونا گذشت مادر مبتلا به کرونا نشد اما درگیر تاثیرات منفی وعوارض داروهای اعصاب روان تبدیل به یک جسم انسان نما شد .ادمی که بیشترین ساعات عمرش روبه برکت قرص های تجویزی متخصصین به خواب میره. وامروز .....
باسکته قلبی ازدنیا میره . وخانه اش تبدیل میشه به ماتمکده ی همان فرزندانی که باتشخیص وتجویز غلط مادری رابادستان خود به دست خاک سرد گور
می سپارند
