زمانی که وارداینجاشدم زیادازش سردرنمیوردم آخه جای من توی بلاگفابودووبلاگ نویسی وقتی روزای اول شروع کردم به نوشتن هرچیزی دم دستم میو.مدکپی میکردم عکسی بودشعری بودخلاصه هرچیزی!!!اونموقع سنی نداشتم تازه کامپیوترخریده بودیم واینترنتم همیشه دردسترس نبودهمیشه نمیتونستم ازکامپیوتراستفاده کنم اماهمیشه علاقه زیادی به خوندن ونوشتن داشتم.مدت هاگذشت وکمی بزرگترشدم ووارددبیرستان شدم دیگه ازاینکه بخوام کپی بزنم ازروی نوشته های اینترنتی خوشم نیومدمگه خودم نمیتونسم بنویسم درسته نوشتن شایدگفتنش آسون باشه اماسخته اماشروع کردم به نوشتن راسته میگن اولین نوشته های آدم میتونه افتضاح ترین باشه وشایدبعدازچندسال که میخونه شک کنه به اینکه اینوخودش نوشته یانه اماباوجودهمه این هااین ریسک روکردم وخودم شروع کردم به نوشتن بماندکه وقتی یاداولین نوشته ام میفتم میفهمم که چه به لحاظ نگارشی وچه ادبیات پرازاشکاله اماچه مشکلی داشت اصلاآدم بایداشتباه کنه تاازاشتباهاتش درس بگیره وقدم هامحکم تربرداره مگه غیرازاینه؟منم حالاکه جسارت اینوپیداکرده بودم که بنویسم شروع کردم به نوشتن وادامه دادم درکنارش مطالعه ام روهم بیشترکردم ازهرموضوعی مینوشتم وسعی میکردم هربارتوی نوشتن بهترازقبل بشم اشکالاتم رومیفهمیدم ودفعه بعدتکرارشون نمی کردم وخودم هم راضی بودم گاهی وقت هاهم روزانه نویسی بودواگه اطرافم اتفاقی میفتادثبتش میکردم کم کم باموضوعی به اسم خاطره نویسی توی دبیرستان آشناشدم وراجع بهش خوندم وتصمیم گرفتم خاطرات دوره کنکورم روبرای اولین بارتوی وبلاگم بنویسم که بمونه یادگاری هدفم این بودکه چندین سال بعداگه گذرم افتادودیدم یاداون روزهابیفتم وتجدیدخاطره ایی بشه یااصلانوشتن اون حسی که اونموقع داشتم وچندسال بعدمیخونم باخوندنش برام اون زمان تداعی بشه وخیلی خوب بود.حالاهم که دی یابهمن بودکه باویرگول آشناشدم وحساب کاربری برای خودم بازکردم اماچون دریایی ازکاردردنیای واقعی برسرم ریخته بودنتونستم چیزی بنویسم تااینکه بازامروزگذرم به اینجاافتادوبعنوان اولین پست این روثبت کردم واین بودداستان ورودمن به ویرگول.
دوست دارم بنویسم وبخونم چون بیشتریادمی گیرم ویادگرفتن درس های جدیدوعلوم نافع نهایت استفاده رومیبرم:)
