واقعیت افزوده یا ( Augmented Reality ) و یا AR فناوری است که به افراد اجازه می دهد تا محتوای دیجیتالی مانند: تصاویر و صداها و متن ها را در محیطی واقعی قرار بدهند. در یک جمله واقعیت افزوده ، ترکیب هم زمان دنیای واقعی با تصاویر مجازی است. در فناوری AR آنچه در اطراف ما وجود دارد توسط سنسورهای کامپیوتری دریافت و پردازش می شوند.
از محدودیت های فناوری AR می توان به محدودیت مکانی آن اشاره کرد. یعنی برای استفاده از این فناوری باید یک فضای محیطی یا محیط ابعادی را برایش تعریف کنیم ؛ زیرا ابعاد محیطی که در آن تعریف نشده باشد را به صورت ناقص نمایش می دهد.
از کاربردهای فناوری AR می توان به شبیه سازی سلول ها و اعضای بدن و آزمایش های مربوط به علوم ( یعنی آزمایشگاه های مجازی از راه دور ) اشاره کرد.
واقعیت مجازی یا ( Virtual Reality ) و یا VR یک نوع فناوری همانندسازی شده است که کاملا یا کمی متفاوت از دنیای واقعی است. همچنین برای ورود به VR در بیشتر مواقع باید از عینک ها و هدست های مخصوص استفاده کرد. در آموزش مبتنی بر VR یک محیط خاص آن محیط آموزشی طراحی می شود. همچنین هرآنچه که با عینک های VR دیده می شود صرفا تصاویر کامپیوتری است که از روی واقعیت ساخته می شود.
از محدودیت های VR می توان به گران بودن بسیار زیاد دستگاه های این فناوری برای محتواهای مختلف مثل آموزش نام برد.
از کاربردهای فناوری VR می توان به آموزش HSC که مربوط به امنیت و بهداشت یک سازمان است ، اشاره کرد. همچنین تورهای مجازی مربوط به بازدید موزه ها هم که با استفاده از سه بعدی سازی فضا صورت می گیرد هم از فناوری VR استفاده می شود. همچنین از کاربردهای VR در آموزش می توان به شبیه سازی محیط یک کلاس یا مدرسه اشاره کرد که فراگیران با کاراکترهای خود در محیط پلتفرم حاضر شده و در کلاس ها شرکت می کنند. انجام فعالیت های معمول مثل حضور و غیاب و پرسش و پاسخ در این کلاس های مجازی مثل کلاس های حضوری انجام می شود.
