بسمه تعالی
اثر اعتقاد
پیش از آن که به بحث در اصل مهدویت بپردازیم لازم است بدانیم که اصولاً جایگاه این بحث در اعتقادات شیعی کجا است؟ آیا اعتقاد به ظهور حضرت مهدى عليه السلام وآشنایی و معرفت به آن حضرت و انتظار ظهور آن حضرت و توجه و توسل به آن یکی از ضرورت های دینی هست یا نیست؟ اصولا تا انسان به اهمیت چیزی پی نبرد، به آن دل نمی دهد و برای آن همت نمی گمارد و آن طور که شایسته است به آن ارج نمیده.
از این تقسیم بندی عرفی و مشهور که اعتقاد به ولایت و امامت در اصول مذهب قرار گرفته، برخی به غلط این نتیجه را گرفته اند که اعتقاد به امامت و ولایت اهل بيت عليهم السلام ضرورت اسلامی نداشته ایمان اسلامی بدون آن امکان پذیر است در حالی که نصوص ،دینی، خلاف این دیدگاه را اثبات میکند. حضرت باقر عليه السلام فرمودند: «بني الإسلام على خمس على الصلاة والزكاة والصوم والحج والولايه ولم يناد بشيء كما نودي بالولایه»، اسلام بر پنج پایه بنا شده است بر نماز وزکات و روزه وحج و ولایت و برای هیچ کدام از چهار اصل قبلی به اندازه ،ولایت سفارش نشده است. سپس امام فرمودند: فأخذ الناس بأربع وتركوا هذه يعنى الولاية».
ولی مردم، چهار اصل قبلی را گرفته ولایت را رها کرده اند.(۱)
ص: ۱۱
کافی ۲/۱۸ ح ۳ و ۱ و ۸
ولایت امام زمان که یکی از وعده های الهی در قرآن ذکر شده اهمیت اعتقاد به آن را بیشتر میکند چرا که
در آیه ۵۵ سوره نور آمده است: «وعد الله الذين آمنوا منكم و عملوا الصالحات ليستخلفنّهم فيالأرض كما استخلف الذين من قبلهم» این هم یک وعده قطعی است. هر قومی، هر ملتی و هر جمعیتی که ایمان و عمل صالح داشته باشد خلیفه خدا در زمین خواهد شد؛
یعنی قدرت را در زمین در دست خواهد گرفت برو برگرد ندارد. آنهایی که ایمان داشتند، اگر عمل صالح را با آن همراه کردند همین اتفاق افتاد؛ کمااینکه در ایران اسلامی اتفاق افتاد؛ کما این که در هر دوره ای از دوره های تاریخ خود ما که چنین چیزی پیش آمد، اتفاق افتاد؛ ليستخلفنهم فى الأرض كما استخلف الذين من قبلهم و ليمكنن لهم دينهم الذي ارتضى لهم». اگر ایمان باشد ولی عمل صالح نباشد، خلیفه خدا در زمین نخواهند شد. ایمان خشک و خالی و ایمان بیعمل، نتیجه ای ندارد؛ اما اگر ایمان با عمل همراه باشد حتماً محقق خواهد شد.
