آخر شب ها که همه چیز خیلی مرتب و منظم به نظر می رسد، همان وقتی که ماه درست
سر جایش ایستاده و توی آسمان می رقصد، همان وقتی که توی تختمان دراز کشیده،
دستمان را زیر سرمان گذشته ایم و داریم به این فکر می کنیم که کسی که حاضریم جانمان
رابرایش بدهیم دارد چه می کند، دلتنگی درست همان موقع به سراغمان می آید.
آرام آرام می آید و خودش را توی وجودمان تزریق می کند. بعد ما به این فکر می کنیم که چرا
برای کسی که جانمان را برایش می دهیم، دلتنگ نشویم. دلتنگی که بد نیست؛
فقط کمی دردناک و احمقانه است. خیلی وقت ها با خودم می گویم چرا دلتنگ می شویم؟
مگر چه اتفاقی افتاده که کسی را_ آن هم یک آدم معمولی_ که کنار دیگران زندگی می کند،
کار می کند، غذا می خورد، پول در می آورد، نفس می کشد و در کل آدم بودن را مزه می کند،
انقدر دوست داشته باشیم که دلتنگش شویم.چرا آن آدم های دور و برش
از این جور احساسات ندارند؟ یا شاید هم دارند... ما که توی دلشان نیستیم ببینیم
دارند کیلو کیلو قند آب می کنن یا بغل بغل لباس تویش می شویند.
با خودمان می گوییم الهی از دلتنگی بمیرند همه آن هایی که دور و برش هستند.
او را ببینند و از دلتنگی جانشان بیایدتوی دهانشان؛ او را ببینند و به این فکر کنند که
حاضرند پیش مرگش شوند؛ و او پیش مرگ نخواهد، فدایی نخواهد، جان بر کف نخواهد
و ما همینطور دلمان خنک شود.
آن ها همینطور قربان صدقه اش بروند و او پسشان بزند. ما هم از همان دور دست ها،
آخر شب ها که همه چیز خیلی مرتب به نظر می رسد، همان وقتی که ماه توی آسمان
می رقصد، به این فکر کنیم حالا که دلتنگش هستیم و او نمی داند، دست کم خیلی بهتر از
کسانی هستیم که دلتنگش هستند و او می داند؛ می داند و خودش را
به ندانستن می زند. دلتنگ هم اگر می شوید، از آن دلتنگ های مجهول باشید،
از آن ها که نه کسی می فهمد و نه کسی دست رد به جان فداییتان می زند.
حالا وقت خواب، درست وقتی که نظم شب برقرار شد، درست وقتی ماه رفت
بالای آسمان و رقصید،همان موقع بروید و به این فکر کنید که دلتنگی هم لیاقت می خواهد؛
دلتنگ هم اگر می شوید، دست نیافتنی باشید. پیش مرگ نباشید، جان فدایی نباشید...
