ترم دوم یا سوم دانشگاه بودم
استاد در مورد یه سری شاعر هایی صحبت کرد که قبل از نوشتن شعر یه سری قافیه مینوشتن و بعد سعی میکردن برای اون قافیه ها شعر درست کنن
به این مدل شعر ها میگن شعر های کوششی یعنی شعر هایی که حاصل کوشش شاعر بودن نه جوشش درونی شاعر
بعد از این حرف استاد یه سوال پرسید که جوابش شاید ساده به نظر بیاد ولی منو خیلی تو فکر برد
" شعر و کار های انسان باید جوششی باشه یا کوششی ؟!؟! "
همه معتقد به شعر های جوششی بودن اما همچنان این سوال وجود داشت که آیا واقعا همه اعتقاد به جوشش دارن یا کوشش در مسائل و هدف گذاری های زندگیشون؟
امشب که این متن رو نوشتم بعد از دیدن کلیپ های اینستاگرامی و ویدیو های یوتیوبر های ایرانی یاد اون سوال افتادم و این بار با تمام وجودم حس کردم که تعداد زیادی از انسان ها یا حداقل ایرانی ها اهداف و کار هاشون کوششی شده بجای جوششی ، برای همینه که ویدیو هایی هستن که خیلی تر و تمیز و شیک هستند و جلوه های گرافیکی خوبیم دارن ولی همچنان به دل نمیشینن چون نتونستن وجه اشتراکشون رو با ضرب المثل قدیمی " آنچه از دل برآید بر دل نشیند " پیدا کنند
خب البته این مصداق کوچکی از اینه که خیلی از کار ها و اهداف زندگی ما بجای بوی انگیزه درونی بوی پول و جاه طلبی گرفته
ولی این واقعیت وجود داره که زندگی حقیقی ما صرفا با افعال جوششی پیش نمیره و با جوشش های خالی از کوشش شکم سیر نمیشه
پس باید چیکار کرد؟
دوستی داشتم که میگفت شاعر هایی داریم که اشعار خیلی خوبی در سطح اشعار حافظ دارن اما کمتر دیده شدن
میدونید چرا؟
چون حافظ یک لحظه در زندگیش جرات کرد و تعداد زیادی از شعر های دیگه ای که سروده بود اما کیفیت لازم رو نداشت رو پاره کرد و فقط شعر های خوبی که داشت رو تحت عنوان یک کتاب جمع آوری کرد اما بقیه جرات گذر از گذشتشون رو نداشتن
به نظر من هم وجه تمایز آدمای موفق جوششی همین نکتست که جرعت پذیرفتن قسمت های کوششی زندگیشون رو داشتن و تونستن ازش عبور کنن
پس جواب من به سوال " شعر و کار های انسان باید جوششی باشه یا کوششی ؟!؟! " اینه که باید جوشش و کوشش انسان در تعادلی باشه که با ظرفیت وجودیش متناسب باشه و همواره به سمت کاهش کار هایی که منشا کوششی دارن بره و در صدد افزایش کار های جوششی باشه طوری که شرایط حقیقی دنیا آتشفشان درونشو خاموش نکنه و به نقطه آخر جوشش روحش برسونه
اردتمند
جواد
:)
