ماه محرم امسال هم حسینیه‌ای دیگر از جنس «معلی» برپا شده و اینبار هم مداحان و ذاکران اهل بیت (ع) در گوشه‌ای از حسینیه مامن گزیدند، تا ناظر دلدادگان و عاشقان حضرت سیدالشهدا (ع) باشند. از کودک ۶ ساله‌ای که پاهایش را مدیون شفاعت حضرت زهرا (س) است، تا مداحان و سینه‌زنان اردبیلی که با اجرای سنت‌شان مداحان و تماشاچیان را میخکوب دلدادگی‌شان کردند و صحنه ارادتشان در فضای مجازی دست به دست عام و خاص گردید.
حسین سلطان محمدی، منتقد سینما و تلویزیون در پاسخ به این سوال که چرا عده‌ای به اشتباه نام استعدادیابی را روی این برنامه می‌گذارند، تصریح کرد: چون «حسینیه معلی» شبیه برنامه شاخص استعدادیابی از جمله «عصر جدید» است، که چهار داور و یک مجری در برنامه حضور دارند. شباهت ساختار برنامه‌سازی منجر می‌شود که ذهن‌مان اولین برابرسازی را انجام دهد و این برنامه را برنامه استعدادیابی بداند. درحالی که آن برنامه استعدادیابی مرحله به مرحله امتیاز می‌داد و در نهایت استعداد برتر انتخاب می‌شد.
«حسینیه معلی» بازنمایی سنت‌هاست
به گفته وی، درحالی که در این برنامه چهار ناظر مسلط بر اجرا را داریم، که فقط نکاتی را می‌گویند که مکمل دریافت محتوا از نوع عزاداری است. درحالی که در برنامه شبکه منوتو با تمسخر «حسینیه معلی» را برنامه استعدادیابی می‌دانست! درحالی که این برنامه نه استعدادیابی بلکه بازنمایی سنت‌ها و عزاداری‌های سنتی است و هیچ قضاوتی هم نمی‌کند. در کنار عزاداری‌ها هم الگوها و نقل‌های میانی را بیان می‌شود.
مداحان که هنرپیشه نیستند!
سلطان محمدی درباره اشک ریختن مداحان و شائبه نمایشی بودن برنامه گفت: بعضی از مداحان یا بنا به سنت گریه می‌کنند، یا مانند مهدی رسولی و عبدالرضا هلالی راحت اشکشان سرازیر می‌شود. هنرپیشه می‌تواند بی‌وقفه اشک بریزد، ولی مداحان کارشان این نیست!
معرفی سنت‌ها و عزاداری اقوام سراسر کشور
این منتقد درباره وجه مثبت «حسینیه معلی» که آن دسته از آیین‌های عزاداری اقوام را معرفی می‌کند، که حتی مداح معروف اهل بیت (ع) از آن اظهار بی‌اطلاعی می‌کند، خاطرنشان کرد: همه افراد جامعه پژوهشگر آیین‌های سنتی نیستند. مثلاً اردبیلی‌ها سنت‌شان را به طور دقیق اجرا کردند و اجرایشان از درون آدم را می‌لرزاند، که چگونه عاشقانه عزاداری می‌کنند.
کسی که در صحنه نمی‌گوید گریه کنید!
وی در پاسخ به این سوال که اگر اجرای سنت‌های عزاداری به سمت نمایشی بودن حرکت کند، من نوعی متوجه آن حرکت می‌شوم، بیان کرد: البته مخاطب عام کاری به نمایش بودن یا نمایشی نبودن آن ندارد. مخاطب پیش خود می‌گوید اگر آن آدم حرفه‌ای که گریه دیده است، با این وضعیت به گریه می‌افتد، پس من هم می‌توانم به گریه بیفتم. در این صحنه که کسی به آن‌ها نمی‌گوید گریه کنید! و کسی نایلون به دست نایستاده، که گریه‌های مداحان را جمع‌آوری کند.
